Yazdığım yazının başlığı beni yıllar once okuduğum ve beni oldukca etkileyen bir oykuye goturuyor. Oyku şoyleydi:Bir gun kozada kucuk bir delik belirdi; bir adam oturup kelebeğin saatler boyunca bedenini kucuk delikten cıkarmak icin harcadığı cabayı izledi.Ardından sanki ilerlemek icin caba harcamaktan vazgecmiş gibi geldi ona. Sanki elinden gelen herşeyi yapmış ve artık yapabileceği bir şey kalmsmış gibiydi. Boylece adam, kelebeğe yardım etmeye karar verdi; eline kucuk bir makas alıp kozadaki deliği buyutmeye başladı. Bunun uzerine kelebek kolayca cıkıverdi. Fakat bedeni kuru ve kucucuk, kanatları buruş buruştu. Adam izlemeye devam etti; cunku her an kelebeğin kanatlarının acılıp genişleyebileceğini ve bedenini taşıyacak kadar gucleneceğini umuyordu.Ama bunlardan hicbiri olmadı! Kelebek hayatının geri kalanını kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde surunerek gecirdi. Ne kadar denese de asla ucamadı.
Ebveynlerin aşırı korumayla cocuğa olan yaklaşımları coğu zaman aynı sonucu doğuruyor. Yapabilecekleri elinden alınan cocuğa buyume fırsatı verilmiyor. Cocuk bu durumda ben yetersizim duşuncesi geliştiryor. Sonra ondan okula gittiğinde sorumluluklar alması, odevlerini yapması, arkadaşlarıyla ilişki geliştirmesi bekleniyor ve cocuk bunları yapmakta zorlanıyor ve neden zorlandığının farkında olmadan. Biraz kendine donebilen ebeveyn yaptığının sonucunu gorebiliyor ve tavrını değiştirebilirse cocuğunun kanatlarının gelişmesine fırsat veriyor. Ama bunu goremeyen ve oğretmeni, başka cocukları ve etrafı suclayan ebeveynler cocuğunun asla ucamayacağının farkında olamayanlar.
Bu ebeveynlerin coğu aslında gecmişlerinde buyumelerine fırsat verilmeyen ebeveynler. Buyuyemeyince buyutmek te zor oluyor. Nasıl bir cocuk yetiştirmek istiyoruz ve yaptıklarımız neyin gelişimine hizmet ediyor bunu duşunmek belki cocuklara biraz daha buyume fırsatı vermeye yarayabilir.
Bir de cocuğun kendilerince olumsuz duygular yaşamasına fırsat vermeyen ebeveynler var. Sanki bu duygular yaşandığında cocuğa cok olumsuz bir şey olacakmış gibi. Uzulmesi, ağlaması, korkması ve daha bircok duygu olumsuz ve yaşanmaması gereken duygu. Cocuk bunları yaşamaktan korkuyor ve iceriye gommek zorunda kalıyor. Sınav kaygısı yaşamasının olumsuz olduğu, ofke yaşamasının olumsuz olduğu kanısı gelişiyor.
Oysa anne- babalar bilmeliler ki ofke de, kaygı da sevinc ve mutluluk gibi yaşanması gereken duygular. Bunları yok sayarak ve cocukları bunlardan uzak tutarak cok ta iyilik etmemiş oluyoruz cocuklarımıza.
Sadece biraz sabır ve beklemeyle cocuğa fırsatlar sunarak buyumesine hizmet etmek her anne babanın elinde.

[h=2]İstanbul Psikoloji uzmanlarına ulaşmak icin tıklayın![/h]