Kurban edilecek hayvanlar, koyun, keci, sığır, manda ve devedir. Vahşi hayvanlardan kurban etmek caiz değildir. Ciftleşen hayvanlardan doğan yavrunun annesi ehlî ise erkeği vahşî`de olsa bu yavrudan kurban etmek cÂizdir. Cunku hayvanlarda yavru anneye tÂbidir. Koyun ve kecinin bir yıllığı kurban edilir. Ancak altı ayını doldurmuş olan kuzu annesinden ayırdedilemeyecek kadar gosterişli ve semiz ise kurban edilebilir. Oğlak icin bu durum gecerli değildir. Sığır ve mandanın iki, devenin ise beş yaşında olanı kurban edilir (Serahsî, a.g.e., XII, 9-10; KÂsÂnî, a.g.e., V, 69-71; el-FetÂva`l-Hindiyye, V, 297). Koyun ve keci bir kişi adına kurban edilebilir. Sığır ve deveye ise birden yediye kadar kişiler ortak olabilir. Ancak ortaklardan her biri musluman olmalı ve kurban niyetiyle ortaklığa girmiş bulunmalıdırlar. Et yeme maksadıyla ortaklık kurulursa veya birisi et yeme maksadıyla ortaklıkta bulunursa hic birisinin kurbanı yerine gelmiş olmaz. Sığır veya deveyi kurban etmek uzere ortaklık kuranlardan her birinin vacip olan kurban niyyetleri şart değildir. Ortaklardan bazısı vacip olan kurban, bazıları nafile, bazıları keffÂret kurbanı, ceza kurbanı, Hacc-ı temettu veya Hacc-ı kıran kurbanı, akîka kurbanı gibi değişik niyetlerle oraklıkta bulunabilirler. Kurban kesildikten sonra et, tartı ile eşit şekilde paylaşılmalıdır (KÂsÂnî, a.g.e., V, 71-72; Damad, Mecmau`l-Enhur, İstanbul 1328, II, 521).

Yaradılıştan boynuzsuz, burma, yenini yiyebilen delirmiş hayvan, cok zayıflamamış olan uyuz hayvan, yaradılıştan kulakları kucuk olan hayvan, dişlerinin azısı duşmuş veya dişleri olmadığı halde yemini yiyebilen ve otlayabilen hayvanlardan kurban etmek cÂizdir.

Bir veya iki gozu kor, kemiğinde ilik kalmayacak kadar zayıflamış, kesileceği yere gidemeyecek derecede topal, kulak veya kuyruğunun yarıdan fazlası kesilmiş veya kopmuş, boynuzunun coğu kırılmış, memesi kesilmiş, yavrusunu emziremeyen, memesi kurumuş veya memelerinden birisi sutten kesilmiş olan koyun-keci ile, ikisi sutten kesilmiş sığır-deve, dort ayağından biri kesilmiş olan hayvan, burnu kesilmiş, pislik yiyen hayvanlar etindeki pislik temizleninceye kadar tutulmamış ise kurban olmazlar. Bu konuda ulemadan bazıları şoyle bir genel kaide koymuşlardır: "Hayvandan tam olarak, guzelce istifadeye mani olan her kusur kurbana manidir." Kusur bu durumda değilse kurbana mani değildir. Kurbana mani olan bu kusurlar zengin icindir. Zengin, kurban edeceği hayvanı bu kusurlardan biri bulunduğu halde satın alırsa veya satın aldıktan sonra bu kusurlardan birisi meydana gelirse bu hayvanlar kurban edilemez. Fakir icin ise her hÂlukÂrda kesmek cÂizdir (Serahsî, a.g.e., XII, 15-18; KÂsÂnî, a.g.e., V, 75-77; el-FetÂva`l-Hindiyye, V, 297-299; Damad, a.g.e., II, 519-520).

Kurbanın Vakti:

Kurban, eyyÂm-ı nahr (Kurban kesme gunleri) denilen Zilhicce ayının onuncu, on birinci ve on ikinci gunleri kesilir. Onuncu gun kesmek daha faziletlidir. Zilhiccenin onuncu gunu ikinci fecir doğmadan once kurban kesmek cÂiz değildir. İkinci fecirden sonra Zilhiccenin on ikinci gunu guneş batıncaya kadar gecen zaman icinde gece ve gunduz kurban kesilebilir. Ancak geceleri kesmek mekruhtur. Bayram namazı kılınan yerlerde, imam bayram namazında iken veya teşehhud miktarı oturmadan once kurban kesilmesi caiz değildir, SelÂm verdikten sonra ise kurban kesilebilir. Bayram namazı kılınmayan yerlerde ikinci fecrin doğumundan sonra kurban kesilebilir (Serahsî, a.g.e., XII, 9; KÂsÂnî, a.g.e., V, 73-75; el-FetÂva`l Hindiyye, V, 295-296; Damad, a.g.e., II, 518).​