Şiddeti -goren, izleyen, oynayan, yaşayan- cocuk şiddeti oğrenir ve yaşatmaya başlar. Akşam televizyonda kurtlar vadisi izleyen cocuk ertesi gun teneffuste Polat Alemdar olarak gezer.
Bilgisayarda Counter vb. oyunlar oynayan bir cocuk, ertesi gun arkadaşının canını hic duşunmeden acıtır ve kızdığınızda “Acımaz sandım, oğretmenim!” der.
Akşam evde anne-babasından şiddet –fiziksel, duygusal, sosyal vb.- goren bir cocuk ertesi gun okulda en yakın arkadaşına hic duşunmeden aynısını yapar. Kucuk bir cocuğun ruh dunyası icin şiddeti duşunelim: Sevgisizlik, değersizlik, işe yaramazlık…
Farkı yok aslında buyuklerin dunyasındaki ifadesinden…
Tek fark şu, yetişkinler –eğer gercekten yetişmişlerse- şiddetin sonuclarını duşunebilir, izledikleri, gordukleri konusunda yanlış-doğru-guzel-cirkin vb. yargılarda bulunup kendilerine pay cıkarabilirler. Fakat cocukların doğruları ya da değerleri yoktur, onların sadece istek ve arzuları vardır.
Neyin doğru neyin yanlış olduğuna karar verme yetenekleri yoktur. Cevresinde yaşadıkları, gordukleri, oğrendikleri onun doğrusu haline gelmiştir.
Evdeki tum yaşamı durdurup “Kurtlar Vadisi”, “Sırlar Dunyası”, “Pusat”, “Selena”, “Bez Bebek” vb. fiziksel, ruhsal, duygusal şiddet iceren diziler izlenen bir evde cocuk şiddetin yanlış bir eylem olduğunu değil, aksine şiddetin tek cozum olduğunu oğrenir.
Cocukları sadece dunyaya getirmek yetiyorsa her cocuk sahibi insan annelik-babalık sıfatına sahiptir. Asıl anne-babalık cocuğu sağlıklı bir birey olarak yetiştirmekse parmakla sayılırdı sanırım anne ve babalar…
KEŞKE ANNE-BABALIK DA SERTİFİKA İLE OLSAYDI…

[h=2]Corum Psikoloji uzmanlarına ulaşmak icin tıklayın![/h]