Mekke'nin fethinden sonra İslÂm'ı kabul edenler arasında Hz. Ebû Bekir'in babası Ebû KuhÂfe de bulunuyordu. Yaşı sekseni aşmış, Âm bir kişi olan Ebû KuhÂfe, Hz. Peygamber'in huzurunda hidayete ermekte gec kalmışlığını telÂfi edercesine aşkla kelimei şehadet getiriyordu. Bu esnada sevinmesi gereken "Sıddıyk" (yurekten tasdik edip, sorgusuz sualsiz bağlanan) lakaplı Ebû Bekir ağlıyordu. Fakat bu ağlayış bir sevinc ağlayışı değil uzuntu ağlayışıydı. Bu, meclisteki herkesin hayretine sebep olmuştu. Sordular:

- Ey Ebû Bekir, neden sevinilecek bir gunde gozyaşı dokuyorsun? Cevap verdi:

- Allah'ın Resulunun en buyuk arzusu amcası Ebû Talibin musluman olmasıydı. Fakat bu dileği bir turlu gercekleşmedi. Ben isterdim ki şu anda benim babamın yerinde şehadet getiren Ebû Talib olsun, babamın Musluman olmasından dolayı benim gonlum hoşnud olacağına, amcasının Musluman olmasından dolayı Allah Rasûlunun gonlu hoşnud olsun. İşte bu olmadığı icin ağlıyorum.