Annelerin en guzeline...
Peygamber Efendimiz, dunyaya yetim gelmişti. O'nu sarıp kucaklayan, annelerin en guzeli, evlatların en guzeline sahip, Hazret-i Âmine validemiz ise, Peygamberimiz, altı yaşındayken bu dunyadan ayrılmıştı.
Allah'ın bu en sevgili kuluna, bulutlar golge etti, Melekler kol kanat gerdi. Yıllar yılları kovaladı. Sevgili Peygamberimiz bir gun, Hudeybiye Umresi sırasında Ebv adlı mevkiden geciyordu. Cocukluk gunlerini hatırlar oldu. Şefkatli validesinin kendisini sevgiyle kucakladığı anlar gozlerinde buğulandı. Rabbimizden af ve mağfiret diledi. Annesinin kabrini ziyaret edip, dua etmek arzu etti.
Kabrin başına vardığında, huzunle eğildi. Mubarek eliyle toprakları duzeltmeye başladı. Ağlıyordu. O'nun ağladığını goren dostlarıda ağlamaya başladılar. Hicbiri, kalplerinin sevgilisini, boyle huzunlu gor meye dayanamazdı.
İclerinden biri sordu;
"Ya Resûlallah, nicin bu kadar gozyaşı doktunuz?"
"Sevgili annemin, benim hakkımdaki sınırsız şefkat ve sevgisini duşundum de ağladım" diye cevap verdi
alıntı...