Gelgitler arasında cırpınan kalbin durması, bir karara varması ne kadar guc olur bazen. Karar veren hep beynimiz aslında, peki neden yorulur zavallı yureğimiz.
Ne iyidir? Kim kotudur? Hayat nasıl daha iyidır;? Dert tasa nasıl son bulur? İşler gucler coluk cocuk… surer gider, yaşama dair gunluk dertler.
Arada bir es vermek gerek, duşunmeye bile. Ne beyinle ne de yureğinizle. Bırakın bugun duşunmeyi, yazdan kalma bu guzel gunu hak ettiği gibi yaşamak gerek .
Once bir derin nefes ve ardından beş duyu organımızla algılayalım kendi etrafımızdaki dunyayı…
Kucucuk aralıktan gokyuzunu seyrediyor ve doyamıyorum. Hic goremeyenlerin olabileceğini duşunup, yureğim burkulsa da birden. Evimin balkonundan, apartmanların arasından, oturduğum koltuk arkalığına başımı yaslayıp uzun uzun seyre dalıyor gozlerim. Ara ara ucan kuş obeklerini, beyazlı grili bulutları, belli belirsiz ucak izleri…
Burnuma gelen baharın kokusu, ilk kez sonbaharla barıştırdı beni.
Havanın ılıklığı tum vucut yuzeyime yavaşca dokunuyor sanki.
Oyun parkındaki cocukların sesleri , bazen cığlık duzeyine ulaşsa da yinede ahenkli. Arada karga sesleri ve serceleri duyabiliyor olmak bu şehirde şansın ta kendisi.
Keyifle aldığım biramın ilk yudumu, algıladığım diğer hazları butunluyor sanki.
İcimden tek gelen, derdi tasayı duşunmeyi boş vermek oluyor, bu muhteşem yazdan kalma son gunde. Bugun es verdim kendime, hadi hep birlikte, kendi vedamızı sunalım hak eden bu guzel gune…

[h=2]İstanbul Psikoloji uzmanlarına ulaşmak icin tıklayın![/h]