Merhabalar.

Calıştığım icin anneannesi bakıyor. Annemlerde sık sık manisaya gidip geliyorlar. Bakacak başka kimse olmadığından oğlumda mecburen gidiyor annemlerle.
Gittikleri yer koy olduğu icin icim rahat gonderiyorum. Burada sağlayamadığım imkanları orada rahatca kullanıyor. Acık ve temiz havada oynama imkanı buluyor.
Uzatmayayım. Kuzenim annemlere gelip tarlaya gideceğini soyleyince oğlumda gitmek istiyor. Arabaya binip gidiyorlar tarlaya. Gittikleri yer mısır tarlası. Bilirsiniz boyları cok uzun olur. Bu tarladan cıkan traktor oğlumun icinde bulunduğu arabayı gormeyip carpıyor ve cam kırılıp oğlumun yanağını kesiyor.

Bizi aradılar. Eşim konuştu telefonda. Can kaza yapmış Ege ye getiriyorlar dedi ben yıkıldım. Hemen aradım sesini duymak istedim. Konuştuk rahatladım.

Neyse hastaneye geldiler. Ben yanağını o halde gorunce tutamadım kendimi. Hata yaptım aslında biliyorum. Beni oyle gorunce sakinleşmiş olayı belki bi nebzede unutmuş oğlumda başladı ağlamaya. "Anne neden ağlıyorsun noldu" dedi. Yok bişey başım ağrıyor dedim. Neyse dikiş atıldı donduk evimize.

Olan sonra oldu zaten.

Her annede olan kaybetme korkusu bende de doğal olarak var ama daha da arttı.... Yanımda yokken başına bişey gelecek korkusu... Psikolojim o kadar bozulduki... Kendimi toparlayamıyorum.

Nasıl hissediyorum biliyormusunuz? Can bana ait değil. Bana emanet ve birgun kaybedeceğim. sanki oğlumla uzun yıllar birlikte olamayacağımı hissediyorum ve bunları duşunmek beni mahvediyor. Bu korkuyu uzerimden atamıyorum.

Psikolojik destek almayı duşunuyorum bu konuda.

Sanırım almamda şart oldu artık.

Dr. olarak siz ne tavsiye edersiniz?