merhabalar, beni yıllardır cok huzursuz eden ama kimseyle paylaşamadığım bir şey var. ama son yıllarda biraz daha farkına vardım bir rahatsızlığım olduğu konusunda. ama ne olduğunu bilmiyorum hastaneye gidecek zaman bulamamak bir yana gitmek de istemiyorum acıkcası.. ama eğer onemli bir şey olduğunu soylerseniz başka carem kalmayacak sanırım.

sorunum şu ki, herhangi bir tartışmanın daha başlangıc cumlesinde, ya da bir şeye (hic onemli olmayan bir şeye de olabilir ama ben onu cok onemli goruyorum o anda) karşı cıkacağım anda, ya da en basitinden mesela annem bana sormadan bir elbise almış olsun ama onu beğenmeyeyim ve boşuna para gittiğini duşuneyim.. birden kelimeler boğazıma duğumleniyor, sesim inceliyor ve AĞLIYORUM! resmen AĞLIYORUM! hayır bilincindeyim de yani değmeyecek cok sacma bir şey ama o an ne yaparsam olmuyor resmen gozyaşlarıma engel olamıyorum! okulda ne zaman oğretmene bir soru hakkında karşı cıkacak olsam sınıfta aptal konumuna duşuyordum, sulu goz diyorlardı bana. ailem hala der. kucukluğumden beri bu boyle ama NEFRET EDİYORUM bu ozelliğimden. ne yapsam olmuyor. asi bir yapım var herşeyi tartışmayı ve mantıklı gelmeyen herşeye karşı cıkmayı cok seviyorum bu yuzden kucukluğumden beri babamla cok tartışırız onun sert mizacı beni ağlamaya iten en onemli şey sanırım. cok severiz birbirimizi ama babamın tek bir bakışı benim gozlerimin dolmasına yeter. ama İSTEMİYORUM boyle olmak! hayatım boyunca boyle mi olacağım ben?!

off biliyorum cok uzun yazdım ama dediğim gibi ilk defa dokuyorum icimi. yakın cevrem beni sulu goz olarak bildiği icin anlatsam da anlamazlar ki.. mazeret sanırlar belki. ne yapacağımı bilmiyorum bu bir hastalık mı aranızda benim gibi biri var mı ya da cevrenizde? bir şeyler soyleyin lutfen..