Doktor Hanım merhaba,

Ben 1 bucuk ay once,doğuma 10 gun kala bebeğimi kaybettim.Hayatımda yaşadığım en buyuk hayalkırıklığı ve acıyı yaşadım.

Ogunden sonra evde değil,kayınvalidem ve kendi annemlerde kaldık eşimle.Ben ilk gunden beri evimizde kalmak istedim fakat eşim tamtersi eve girdiğinde boğulduğunu,kendini kotu hissettiğini soylediği icin dune kadar evimizde kalmadık.

Kendime surekli telkinde bulundum,toparlanmaya calıştım hep, eşim icin geleceğimiz icin
fakat eşim her gecen gun kendini daha da saldı ve giderek uzuntusu arttı,kendini dışarı kapattı.ilk gunlerde birlikte bebeğimiz ve bundan sonra olacak olan bebeklerimiz hakkında konuşup,bazen ağlayıp bazen umutlanıyorduk.

Onu bu durumda gormek benim toparlanmamı engelliyor ve bende kendi icime donmeye başladım.Ağlama nobetleri geliyor surekli ve ofke duymaya başladım herkese.

Dun eşimle goruştum ve 1 bucuk aydır onun kendini iyi hissetmesi icin eve gelmemeyi kabul ettiğimi fakat artık bende kotu olduğumu ve bundan dolayı eşime ve ailesine ofke duymaya başladığımı soyledim.

Evde kalmayı kabul etti,ve bugece 2.gecemiz.Eşim erkenden uyuyor,kacıyor gerceklerden.bende sabaha kadar oturuyorum.Bazen ağlıyor bazen bazen normale donuyorum.buarada bebeğiimizin odası halen olduğu gibi duruyor.

Size sormak istediğim,evde kalmak ile doğrumu yapıyoruz?eşim evden taşınmak istedi fakat ben reddettim.Eski gunlerimize nasıl donucez?Endişeliyim cok..

Ben eşime gore daha gucluyum fakat arkadaş ortamında yada tv izlerken gulunce kendimi kotu hissediyorum,iyi olmamalıyım nasıl gulebiliyorum diyorum,ama coğu zamanda mantığım ağır basıp benim toparlanmam gerektiği ve eşime evime sahip cıkıp,ikinci bebeğime sağlam psikoloji ile hamile kalmam gerektiğimi duşunuyorum.

Bana ne tavsiye edersiniz?

Şimdiden teşekkur ederim.İyi geceler.