Ben kucukken aileme,daha sonra arkadaşlarıma,şimdide eşime bağımlı bir insanım.Cocukken annem beni arkadaşlarıma asla gondermezdi.Hep onlar bize gelirlerdi.Universitede arkadaşımın olmaması demek benim olmem demekti.Şimdi ise eşime aşırı bağımlıyım.Herşeyimi eşim hallediyor.Calışıyorum.Ama korkunc bağımlı bir insanım.Bunu kıramıyorum.Mesela araba kullanmak aşırı korkuyorum.Kaygı duzeyim cok yuksek.Gittiğim psikologlar bunun icin ailenin yetişme tarzının cok onemli olduğunu soylediler.Ama bu durumu anneme babama anlatsam ailem ayılır bayıulır.Belkide hasta olup yataklara duşerler.Babam hala konuşurken diyorki beni asla ezemeyeceksiniz.Kendimi size ezdirmiycem diyor.Ben babayım diyor.Eşim butun bunların farkında.Şimdi birde okb teşhisi kondu bana.Seni daha iyi tanıdım artık deyip duruyor.Cok zor gunler geciriyorum..Eşime karşı aşırı kıskancım aslında oda benim kadar olmasada takıntılı birisi.Yani anlıycanız kapalı kutuda gibiyim.Herkesten herşeyden soğumuş durumdayım.Cok yanlızım.Doktor hemen ilac yazdı.Bende kullanmak istemiyorum.Cunku takıntılarımı konuşştukca cozebilen birisiyim.
Bu gucu kendimde gorebiliyorum.Ama psikolojik desteğe cok ihtiyacım var.