Ben calıştığım yerde amirlerimle konuşmaya utanıyorum.Cok cekingen bi yapım var.Yeni bi ortama girince hemen uyum sağlayamıyorum.ılk adım karşımdaki kişilerden ve samimi olarak gelirse daha rahat ilişki kurabiliyorum.Cok alınganım.Eşimde artık bu huyumu değiştirmem gerektiğini soyluyor.Ne yapabilirim?
Bu akşam bi sorunum icin mudurumu aramam gerekti.Ama arayana kadar akla karayı sectim.Sonunda aradım goruşmem de bi sorun cıkmadı ama ben goruşmeden bi kac saat sonra bile hala goruşmede takılı kalmıştım.Elim ayağım titriyor sanki o kişi benim yanımda ve beni goruyor.Kalbim daha hızlı carpıyor kızarıp bozarıyorum.Sesime bile hemen yansıyor.Bi taraftan boyle en kucuk şeylere takılıp kalırken bi taraftan da insanlara cok gamsız geldiğimi sanıyorum..Gecmişi sorgulayıp duruyorum.Surekli yaşadığım olumsuzluklar icin keşke olmasaydı diye duşunuyorum..Kendimi başkalarıyla karşılaştırıyorum....Başkaları ne der diye duşunuyorum....Bulunduğum konumdan memnun olmaya calışıyorum.
ınanın ev sanki benim mabedim.En rahat ettiğim yar evim....
Teşekkur ederim...