Merhaba
Ben universiteyi bitirip eve gelmiş, kpss sonucunu bekleyen bir oğretmenim.(Yani yazdıklarım gelip gecici bir ergenlik durumu değil Bazen ailemden nefret ettiğimi hissediyorum ve bu da sucluluk duymama yol acıyor. Hayatım boyunca beni ac veya parasız bırakmadılar, bu bir gercek. Fakat sadece o kadar. Cocukluğumda bunu bu derece fark etmezdim, herkesin durumu boyle sanırdım. Fakat yaş ilerledikce, onlarla hicbir iletişimimin olmadığını, sevme ve sevilme ihtiyacımı hep dışarıdan karşılama yoluna gittiğimi fark ediyorum. Şu an evde onlarla yaşarken de, evde bir soz hakkımın veya ozgurluğumun olmadığını, bu evde barınırken bu evin kurallarına uymak mecburiyetinde olduğumu bana sonuna kadar hissettiriyorlar. Kendi fikirlerimi soylemek istediğimde bana ameliyat yaralarını gosterip eğer tutumunda ısrar edersen bizi mezara koyacaksın demezler mi, işte o zaman ne isterlerse yapıyorum. Bu da bana kişiliğimi kaybettiğimi hissettiriyor. Onların yanında asla kendim gibi olamıyorum: tek yaptığım onları memnun etmeye calışmak. Bu yuzden bazen onlardan nefret ettiğimi duşunuyorum. Benim kotuluğumu istemediklerini biliyorum fakat bilmeden de olsa kotuluk ediyorlar. Bunu konuşmayı denedim ama soylediklerimi yanlış algılayıp soruna ceviriyorlar, ben de yorgun duştum, tekrar dile getirmeyi duşunmuyorum. Biraz iletişim sorunu olan insanlar, fikrimi soylesem bile beni tersliyorlar. Onlarda hic anne ve baba sıcaklığı hissetmedim hayatım boyunca

Lutfen goruşlerinizi yazın,