“Ben size, gizli ve aleni, Allah’dan korkmanızı,
az yemenizi, az uyumanızı, az soylemenizi,
gunahlardan cekinmenizi,
oruc tutmaya ve namaz kılmaya devam etmenizi,
daima şehvetten kacınmanızı,
halkın eziyet ve cefasına dayanmanızı avam ve
sefihlerle duşup kalkmaktan uzak bulunmanızı,
kerem sahibi olan salih kimselerle
beraber olmanızı vasiyet ederim.
Hayırlısı, insanlara faydası dokunandır.
Sozun hayırlısı da az ve oz olanıdır.
Hamd, yalnız tek olan Allah’a mahsustur.
Tevhid ehline selam olsun.”
MevlÂnÂ`nın cenaze merasimi tam bir kıyamet gunu idi. Buyuk, kucuk, Musluman, Musluman olmayan ne kadar Konyalı varsa orada idi. Herkes ağlıyordu.

Her dinden insanlar, ellerinde kutsal kitapları, ayetler okuyarak feryad ediyordu. Muslumanlar kalabalığı dağıtmak icin bunlara: "Bu merasimle sizin ne ilginiz var? Bu sultan bizim dinimizin imamıdır" Deyince; onlar:

Biz; MûsÂ`nın , İsa`nın ve butun peygamberlerin hakikatini onun acık sozlerinden anladık ve kendi kitabımızda okuduğumuz olgun peygamberliğin tabiat ve hareketlerini onda gorduk. Siz Muslumanlar, MevlÂnÂ`yı nasıl devrinin Muhammed`i olarak tanıyorsanız; biz onu, zamanın MûsÂ`sı ve İsÂ`sı olarak biliyoruz. Siz nasıl onun muhibbi iseniz, biz de bin şu kadar misli daha cok muridiyiz nitekim kendisi buyurmuştur.
" Yetmiş iki millet sırrını bizden dinler.
Biz, bir perde ile yuzlerce ses cıkaran bir neyiz"
MevlÂn Hazretleri`nin zÂtı insanlar uzerinde parlayan ve onlara inayette bulunan hakikat guneşidir. Guneşi, butun dunya sever. Butun dunya onun nuruyla aydınlanır" dediler. Bir Rum Keşişi de: "MevlÂnÂ; ekmek gibidir. Hic kimse ekmeğe ihtiyac duymamazlık edemez. Hic ekmekten kacan bir ac gordunuz mu? "der.
Bu mahşerî kalabalıkta sabahleyin yola cıkan cenaze alayı ancak karanlık bastıktan sonra mezarlığa ulaştı. MevlÂnÂ`nın vasiyeti uzerine cenaze namazını Sadreddin Konevî one gectiği zaman, dayanamayıp bayıldı. Bunun uzerine namazı kadı SirÂceddin imamlık etti.