Bazen yaşamak kulfet geliyor. Neden yaşıyorum ki boş boş diyorum.
İş hayatından uzun bir suredir uzağım ve artık donulmez akşamın da ufkundayım. Kendi işimi kurayım diyorum bakıyorum, cok da bi umidim yok sanki ulkem şartlarında. Oyle, canım sıkkın işte.
Bir işe yaramıyorum hissi arada bir delip geciyor.
Cocuk eğliyor, buyutuyorsun diyorum yok, teselli etmiyor.
İcim sıkılıyor.
Cocuğum "Annem ev hanımı" desin istemiyorum sorulduğunda.
Oyle de bi ceşidim.
Neyse.