7 yıllık evliyim nerdeyse.esimle gorucu usulu ama tabi ki arkadas olarak ve isteyerek evkendik.ama ilk başlarda ta ilk başından eşimde boyle kılı kırk yarama Her şeye kulp takma sorunu vardı _mesela benim erkek arkadaşlarımıin filan oldugunu dusunup dolu kuruntu yapıyordu ki ben mesleğini eline almış aklı basında biriydim ki evlilik isteyen biri icin bu goruşmeler olabilirdi neyse orası sacma bi durum_bundan dolayı tum evlilik surecini burnumdan getirdi gerek nisan gerek duğun hep bir ağlama zorlamayla gecti.korkumdan istediğim eşyayı bile aldiramadim ailem de garibim kız uzulmesin diye bizden sebep olmasın diye hic sesini cıkarmadılar.ben iste aşkın ilk zamanından kalbim pırpır ederken bunları hic gozum gormedi ama icin de herşey ukte olarak kaldı.sonra 3 yıl bebeğimiz olmadı eşim bu durumu pek sallamadı ama ben takıntı haline getirdim 23 yaşımdan 27 yaşıma kadar epey zahmetli bir tedavi sureci ve hep husranla sonuclanan beni ve bizi yıpratan surecler oldu.ama tam umutlar tukendi derken Rabbim bir evlat verdi cok şukur kendiliğinden.bu surecte eşimle bogustugum zamanlarda olsun tabi. Hem luzumsuz haset akrabalarıyla da uzuldum tabi.ancak bebeğimiz olunca benim adam değişti.icinden bencil kendini beğenmiş iyiliksiz nankor kadın ruhundan anlamayan-gerci bu okuzluk en basında vardi-boyle enterasan bir yaratik oldu cıktı. Artık evimizden kavga dovuş eksik olmuyor bana kufur etmeye bile başladı aksama kadar elinde telefon sacma sapan oyunlar oynayan hicbir vaktini ailesine harcamamaya gayret edip haftasonunu evde yatayım da karnımı kaşıya kaşıya telimle oynayın modunda.ailesi iyice gorgusuzlesti babası resmen kendi anne babama gitmemek gerektiğini artık onları silmeliymişim yok kendi karısı birgun bile kendi babasının evinde kalmamış da vs.hatta bana başımıza bela oldun yakamızdan duş demelere kadar uzun bir hakaret sureci oldu.ve bu surecte eşim olacak şahıs aynı okuzlukle kendi ailesinin yanında oldu ve sen allah bilir ne yaptın da adam oyle dedi dedi.ve herbir kavga icimden birşeyler sokup aldi ask sevgi bitti.cunku artık hep calışıp cabalamaktan onu adam etmeye calışmaktan sevgisizlik anlayişsuzliktan o kadar bunaldim ki.cocugum da arada kaldı daha 2 yaşında dili tatlandı yavrumun ama biz ona kavga dovuşten başka birşey veremiyoruz.aileme durumu acıyorum yok herkes oyle sabret diyorlar ama benim sabredecek bir halim kalmadı.esimle evde iki ayrı kışı resmen ev arkadaşı olduk.simdi soyleyin ne yapayım sacma bir ruh halindeyim boşanıp alıp cocuğumu gideyim mi bırakayım mı Her şeyi mesleğim var birde aynı iş yerinde calışıyoruz eşimle nasıl olacak napacagim bilmiyorum olmuyor adam değişmiyor siz olsanız ne yapardınız...boşanırsam ne zorluklar bekliyor beni bir de ailemden farklı memleketteyim.