İnsanlar birbirlerini ozellikle ailelerini, mutlu etmek adına uğraşırken; bana sahip olduğunu (evet ailem) sanan insanlar, kurduğum ufak dunyadaki tum huzuru silip atıyorlar. O kadar sacma geliyor ki duşunce tarzları ve yapmak istedikleri, kucuk hesaplarla uğraştıklarını gorunce onlardan o kadar uzaklaşıyor ve soğuyorum ki.

22 yaşıma basacağım bir bucuk hafta kadar sonra. Şu gune kadar bircok şeye burunlarını soktular, okuduğum kitabın turune kadar karışmaktan bahsediyorum burada oyle alelade bir durum değil. Oyle bilincli bir karışmak, oturup konuşmak da değil. Tehditler, şantajlarla yıldırdılar desem daha doğru olur. Karabasan gibi uzerimdeler. Ne kadar hayır oyle değil ben ozgurum burası bir Cumhuriyet devleti kimse kimsenin yaşam hakkını gasp edemez desem de benim en yakınlarım yaşama hakkımı gasp ediyor. (En yakınlarım demek bile istemiyorum, icim irkiliyor)

Bu noktaya getiren olay ise; dun duş alırken babam gelmiş ‘bu ne her gun her gun duş alınır mı ’ diye başlamış bunu lanet olası cimriliği yuzunden de yapıyor. Her neyse cıktım annem odaya geldi ‘naptın sen bir şey mi yaptın delirmiş baban ’ falan diyor. Neyse o da geldi odanın kapısına ‘okulunu, bolumunu yaz gidip hocalarla konuşacağım ’ diyor. ‘Ben cocuk muyum dedim orası ilkokul lise mi?Gidip ne diyeceksin beni rezil edeceksin ’ falan dedim. Ya duşunsenize boyle bir şey olduğunu herkes bana ilginc bir canlıymışım gibi bakacak. Herkes acaba ne sorunlu bir kız ki buraya kadar geldi ebeveyni diye duşunecek. Hocaların gozundeki konumum yerle bir olacak. Ayrıca kimse ne kadar ilgili velisi var hocalar daha cok ilgi gosterir falan diye duyar kasmasın. Ne duşuneceklerini cok iyi biliyorum. Ya reşit bir insanın boyle bu durumda olması o kadar acı ki. Her zamanki gibi ben ben susmayıp kafa tutunca ‘S***** G** (Defol) ’ dedi. Ondan o kadar nefret ediyorum ki(babamdan) anlık da olsa ona karşı guzel şeyler hissettiğimde kendimden de nefret ediyorum. İstediğim hayatı yaşayamıyorum. Calışmaya başla oyle yaşa diyenler falan olacak. Bu hayatımın en guzel anları. Oğrenciyim, gencim ama lanet olası şeyler yuzunden bunaltılıyorum, daralıyorum.

Oyle ki bu evden cıkıp gitmekten başka carem kalmadığını hissediyorum coğu zaman. Bunun icin maddi imkanım da gidecek yerim de yok. Oldu da gittim, onları kesinlikle kaybetmiş olacağım buna da cesaretim yok. Her yonden kaybetmiş hissediyorum. Ailesiyle iyi anlaşan insanlara bakıp bakıp ic gecirmekten bıktım.

Ps; okuldan gelince her gun duş aldığım icin cinsellikle ilgili şeyler ima ediliyor bu kadar bağnaz ve gericiler.