herkese iyi pazarlar oncelikle,

neden yazıyorum, tam olarak ne diyeceğim ben de bilmiyorum aslında. biraz icimi dokmek istiyorum. bunun sonucunda haklı ve ozgur ruhlu da bulunabilirim, haksız, bencil ve nankorde.

boyle hissetme sebebim ailem. nedensizce ağlamak istiyorum şu an. onlardan bahsederken genelde boyle oluyorum.

cok uzun bir yazı yazıp sildim aslında. cok fazla uzun oldu cunku.

sorun şu ki: ailemin istediği gibi değil kendi istediğim gibi yaşamak istiyorum ama icimde bir korku , bir kısıtlanma hissi hep. Onlar ne der ? Nasıl acıklarım ? Uzulurler, kotu hissederler, elestirirler.

Ama artık 24 yaşındayım nerdeyse ve zor da olsa, kendi istediklerim olmalı diyorum. Onlara gore bir kız evlenene kadar ailesinin sorumluluğunda. Oyle rahat rahat hareket edemez. Bense oyle duşunmuyorum.

Bu korku hissinden, cesaretsizlikten sıyrılmak istiyorum.

Tavsiyelerinize acığım.

Edit : durumun diğer dert ettiğim kısmı calışmaya odaklanamamak ve icimden birşey yapmak gelmemesi.