Bir arkadaşım var, eskiden aynı şirkette calışıyorduk son 1 yıldır ise o başka biryerde calışıyor. Cok iyi niyetli pozitif, herşeye alınmayan, dedikodu yapmayan, herkesi kınamayan, acık duşunceli, rahat bir kız. O yuzden seviyorum onunla olmayı.. Hatta ozellikle boyle arkadaş zor benim icin cunku ağzı pis dedikodu dolu olan ve negatif insanlarla yapamıyorum. Ve guvenemiyorum da zaten. merhaba'dan oteye taşımıyorum.
Fakat bu arkadaşında garip bir ozelliği var, ozluyoruz birbirimizi ben yada o buluşalım diyo, hangi gun boş olduğumuzu kararlaştırıyoruz ve o dışarı cıkmaktansa 'bize gel' diyor. Surekli pazar kahvaltısı, akşam yemeği, ailesi ile gideceği tatiller, akrabalarında buluşulacak bir yılbaşı gecesi bayram sabahı vs. , bu tarz şeylere beni cok cok ısrarlı bir şekilde cağırıyor. Sonrada 'sen hic gelmiyosun ya' yada bir bahane attıysam ' cok yoğunsun ya' diye bahane atıyor.
En son konuşmamızda yine evlerine davet etti ( buarada bekar ve anne babasıyla yaşıyor - bende bekarım ve ailem başka şehirde yaşıyor ben burada tekim ) bende ' canım ben seni ozledim hem evden bunaldım dışarda bişeyler yapalım' dedim. Bu şekilde dışarda buluştuğumuzda ise yaklaşık 1 saat onlarda kalmam icin ısrar ediyor. Başlarda tamam ne nazik kız diye duşunuyordum ama artık sinir bozucu bir hal aldı. Hele o onlarda kalmam icin ısrarları cok sinirlerimi bozuyor, cunku nazikce reddettiğimde ısrara devam ediyor, hatta ayrılırken 'of yine kalmadın bizde' diye tripli gidiyor.
Ki bu durumdan kurtulabilmek icin guzel guzel anlattım ' ben kimsede kalmam, alışkın değilim, ailem hicbiryerde kalmama izin vermezdi ve bu alışkanlığım devam ediyor, lutfen ısrar etme, hem bir sonraki gun iş var, benim evim işime yuruyerek 10 dakika, dişimi fırcalıyorum, duş alıyorum, ustumu değiştireceğim' ....
'Ama alış artık, ev yemeği yersin, kardeşimin odasında tek kal, ben sana fırca veririm, duş alırsın, kıyafette veririm, kal ya bizde' ... diye karşılık veriyor. Ve bu şekilde cok uzun sure binbir şey soyleyip ısrar ediyor.

Henuz onlarda hic kalmadım, kalmamda.. Cidden hoşlanmıyorum.. Bide mantıklısı şu, bekar evi olan benim onun bende kalması daha mantıklı olur (tabi ertesi gun işin olmadığı gece boyu sohbet muhabbet planladığımız bir gun) bende teklif ediyorum kabul etmiyor. Tabi ben ısrar etmiyorum.
Biz her hafta goruşuyoruz ve her seferinde abartısız 1 saat bu kızın ısrarıyla karşılaşıyorum. Buluşma planlama aşamasında ise direk evlerine gitmeye kurtulmaktan da ayrıyetten yıldım..

Cok fazla sıktı artık.. Kotu niyetli bir kız değil ama cok ısrarcı bu konularda..
Sorun şu, normalde olsa belki goruşmem o kadar, ayda yılda bir goruştuğum bir kişi olarak kalırdı ama benim burada başka hic arkadaşım yok cok yalnızım ve evde bunalıyorum. O kızla da goruşmesem kafayı yerim.. Ya başka ne desem napsam duzelir bu kız?

NOT : O 30 yaşında ben 27 yaşındayım..