Merhaba hanımlar, biraz endişeliyim, korkuyorum. Konu acıp fikir almak istedim. 29 yaşındayım, yurtdışında yaşıyorum. Babamla inanc ayrılıkları yaşıyoruz son birkac yıldır. Bu da aramızda hep bi huzursuzluk ve gerginliğe sebep oluyor. Hatta zaman zaman tartışıyoruz. En son başımı acma kararı verince evden kovdu. "Beni, inanclarımı beğenmiyorsun madem, kendi hayatını yaşa" diyerek.

Şimdi sular biraz duruldu ama ilk tartışmada kovuluyorum hemen. Daha once de birkac kez olmuştu bu, gururuma dokunuyor artık. Bu evde fazlalık gibi hissediyorum kendimi. Ailesine cok duşkun bir insanim, evden işe işten eve bi hayatım var. Hergun evde olmaktan, akşamları beraber cay icip tv izlemekten hic sıkılmıyorum. Acaba aileme bağımlı mıyım? diye duşunmeye başladım. Evden bu sebeple ayrılınca da arada hep bi tatsızlık olacak farkındayım.

Bir suredir evlere bakıyorum, yakınlarda bitane buldum, haftasonu kira kontratıni imzalayacağım. Dun babama bu konuyu actım, yine saydı sayistirdi. "Ben sana git ya da kal demiyorum, kendin bilirsin, nasıl istiyorsan oyle yap. Ben seni kovmuyorum ama bizimle mutlu olmadığını bildiğim icin sana kolaylık sağlıyorum. Son yaptıklarının hic birini doğru bulmuyorum, desteklemiyorum. Seninle dışarı cıkıp, seni bu halde yanımda gezdirmem. Zaten geriye ne kaldı da bunun bir aşağısı kotu yola duşmektir" gibi şeyler soyledi. Ben boyle konular acılınca karşısında cok konuşamıyorum, ağlıyorum genelde.

Sabah işe giderken de anneme, gitmesin kalsın evde demis. Bu seferde kal dediği halde gidersem yine suclu olucam, inat ediyormusum gibi.

Yeni bir iş kurdum ve şu an duzenli bir gelirim yok, cok zor durumda kalırsam devlet desteğine basvururum diye duşunuyorum ama yine de cok korkuyorum herşeyden. Maddi sıkıntı yaşamaktan, başka sebeple birilerine muhtac olmaktan, evimi aile ortamımi ozlemekten. Daha once hic boyle buyuk kararlar almadım, cok korkuyorum pişman olmaktan.

Sizce ne yapayım? Siz olsanız ne yapardınız?

Guncelleme; Babamla bağlarımı tamamen koparmamak adına evden ayrılmama kararı aldım. Yorumların coğu da bu yonde gibiydi, ani bi karar verip daha fazla pişman olmak istemedim. Baban olduğunde cok pişman olursun gibi yorumlar da duygusal olarak etkiledi. Cunku empati yapabiliyorum ve bu durumu kabullenmek babam icin de zor maalesef, farkındayım. Ama şimdi de işten gelip odama kapanıyorum. Salona gidemiyorum. Babamın bana soyledikleri geciyor kafamdan, hakkımdaki duşunceleri cok ağır geliyor. Ne evden gidebildim, ne kalmak huzur veriyor. Karışık bir ruh halindeyim. Odamda da sıkılıyorum haliyle. Bu durumu atlatabilmem icin ne onerirsiniz?