Konu annem.

Ne yaparsam yapayım yaranamıyorum. Bir sınava hazırlanıyorum, surekli evdeyim ve ders calışıyorum. Hayati derecede onemli bu sınav benim icin.
2-3 gunde bir evin yemeklerini ben yapıyorum. Kendisi oyle her şeyi beğenmez. Bulaşıkları vs ben hallederim genel olarak. Her akşam yemekten sonra ona keyif cayını hazırlarım.
Biraz once konuştuk. Gelince canının cektiği bir yemek varmış, onu yapacakmış. Lahanaları doğrar mısın dedi, sonra da vazgecip, yapma sen ders calışırsın tarzında konuştu. Ben de evet ders calışacağım zaten sen benim doğradığımı beğenmezsin dedim. Karşılığında sen zaten bana hic yardımcı olma diye uber sacma bir yanıt aldım.
Anne-baba ayrı benim. Babam her ay bana yuklu bir miktar para yolluyor. Annem parayı kendi cekip biriktiriyor. Bir şey demiyorum. Sonucta bana ait bir para ve istediğim gibi harcayabilirim. Yeri geliyor apartman aidatı, market alışverişi vs kendi cebimden de karşılıyorum ki annem calışan bir kadın.
Yeri gelir durduk yere trip yapar, ben hic bir sucum olmamasına rağmen gider gonlunu almaya calışırım.

Yaptığım fedakarlıkların goz ardı edilmesi beni cileden cıkarıyor. Nankorluk değil mi bu yaptığı?

Şu anki bozuk psikolojim bile coğunlukla onun eseri. 9 yaşındayken bir kavga esnasında sırf canımı yakmak icin babamla boşandıklarını aniden soylemesi, ergenlik yıllarımda dershaneyi ekip kendimden buyuk sevgilimle buluştuğumu oğrendiğinde hayli kalabalık bir caddede or***u diye bağırıp tokat atması, kucuk bir cocukken bazı kavgalarımızda vurması gibi gibi uzar gider bu liste. Ben bunları gormezden geliyorum yıllardır, unutmuşum gibi. Aramızdaki ilişki son yıllarda iyi sayılır, onun en yakın arkadaşı olduğumu soyler.

Bir cozumu var mı sizce? Ya da uzulmememi sağlayacak bir yol?