Sorunlarımı bilenler bilir, son donemlerde gercekten gergin şeyler yaşadım.
Uzerine bir de kendi sağlık sorunlarım cıktı, daha sonucları belli değil.
Sabırla gun sayıyorum ki sonuclarım cıksın ben de hayırlısı ile neyim var neyim yok oğreneyim...

Nitekim zaman zaman gucsuzluk, uyku hali, el & kol uyuşmaları ve halsizlik yaşıyorum.
Bazen ayaklarımdan birine bazen elime kramp girebiliyor.
Hayırlısı Allah'tan artık diyorum...

Geleyim konumuza.
Kayınvalidemler bende.
Evlerinde ısıtma sistemi yok.
Zamanında ellerine yuklu miktarda para gecmesine rağmen ısıtma sistemini yaptırmadılar.
Doğal gaz kapılarında, ancak ne projeler cizildi, neler yapıldı, o kapıdan iceriye giremedi doğal gaz.

Kayınvalidem hasta, ciddi hastalıkları var.
Tahlilleri felaket otesi geliyor, duzenli olarak doktor kontrolune gitmesi lazım.
Ancak turlu turlu alerjileri var, bunlardan bir tanesi de ilac alerjisi.
O yuzden doktordan, ameliyattan, herhangi bir ilac uygulamasından korkuyor (cok haklı)
En son bir ilac icmesi gerekiyordu, hastanenin aciline gidiyor (tahlil icin gereken bir ilactı) orada ilacını iciyor 1 saat bekliyor, tepki vermezse ilac eve geliyor.
Gercekten kalitesiz ve zor bir yaşam ve psikolojisi de cok bozuk son zamanlarda.
Soğuğa karşı da alerjisi var ve elleri bacakları soğuk değen neresi varsa, yuzu, boynu vs. aşırı kızarıp kabarıyor. Ancak bu bilindik bir rahatsızlığı ve yapılacak birşey yok.
Bobrek sorunu var, ancak tomografi ve MR cektiremiyor.
Klastrofobisi var, tomogrofi cekimi sanırım bu akşam olacak, bakalım sonuclar ne gelecek.
Kısaca duyan gelmiş cinsinden.
İhmal de cabası.


Ben neden bunları yazıyorum?
Benim de psikolojim bozuk sanırım, herşeye sarıyorum.
Anlatma ihtiyacı duyuyorum ve anlatacak icimi boşaltacak yer arıyorum, hatta akıl rica ediyorum.
Zira benim aklım ermiyor artık.

Kayınpederimin sorumsuzlukları geliyor bizi rahatsız ediyor cunku.

Hava aşırı soğuk olduğu icin, ben buyrun gelin dedim.
Cunku zamanında cok sorunlar yaşadık onlardan dolayı.
Yine de ben kendi kafasızlığıma tukureyim diyorum, yine evimi actım.
İnsan zannediyor ki, yaşandı bitti, biraz insanlar birşeylerden ders aldı.
Yok anacım almıyorlarmış, tecrube ettim bir daha.

Psikolojisi bozuk diye uzerine varmıyorum.
Calışan bir kadınım ve 2 cocuğum var.
Kayınvalideme dedim "senden ne yemek ne temizlik ne de başka birşey bekliyorum, soğukta oleceğine gelin de bizde biraz kemikleriniz ısınsın" demez olaydım.

Nitekim, eve gittiğimde klasik rutinime devam ediyorum.
Ancak cocuklarda bir haller var, ben eve gittiğim an beni bırakmıyorlar.
Anne diye bir başlıyorlar akşam yatana kadar, haliyle bunalıyorum bir noktada.
Cocukları ile ilgilenmeyen anne-baba da değiliz.
Hayatımız zaten onların etrafında donuyor.
5 yaşında oğlumu yalnız yakalayamıyorum ki sorayım neden boyle davranıyor.
Ancak kayınvalidemler gider gitmez yapacağım ilk şey bu olacak.
Merak ediyorum ne olduğunu.

Yaşadıklarımı kısaca ozetleyeyim bizde kaldıkları surec boyunca (hala da kalmaya devam ediyorlar ne zaman gidecekleri belli değil, ben git diyebilecek bir tip değilim, sonucta anne babam aynı durumda olsa onları yalnız bırakmazdım, eşimin de hakkıdır diyerek susuyorum)
Akşam eve geliyorum işten, yemekler beni bekliyor, yemek yapıyorum, bir gun onceden yemek kalmışsa, ek olarak illa ya bir corba eksik oluyor, ya bir pilav/makarna, ne lazımsa yapıyorum.
Yemekleri onceden cıkartıyorum, kayınvalide ne sıcak nede soğuk yiyebiliyor, orta ısıda yemekleri yediğinden yemekleri ısıtırken ayrıca onun yemeklerini icinden ayırmayı ihmal etmiyorum.

Sofra hazırlıyorum, haliyle coğaldık, 4 biz, 2 onlar olduk 6 kişi.
Yemek cabuk bitiyor, yemek sofrasının derdi de ayrı bir zahmet.
Kur kaldır baya vaktimi alıyor.
Haftasonu ne evimi supurebildim, ne silebildim.
Ev kalabalık olunca, hic birşey yapamadım bir tek nevresimleri değiştirebildim.
Ha bu arada annem de desteğe geliyor ben işteyken, kayınvalidem rahatsız olduğu icin.

Kayınvalidem turlu şekillerde laf sokma peşinde.
Durmadan bana laf sokuyor veya herhangi bir yaptığım işe mudahale peşinde.
Sinir harbi yaşıyorum gercekten.
Evde soz hakkını salt kendinde goruyor her ne hikmetse, ben de hadi hasta hadi morali bozuk, hadi oleceğini falan mı zannediyor nedir diye tutuyorum kendimi.
1 gram huzurum kalmadı.

Gece yatarken de ayrı bir terane.
Buyuk oğlum benimle uyumak istiyor, onu uyutup ardından da ufaklığı uyutuyorum.
Buyuk olanın erken uyuması lazım ki ertesi gun sabah kreşe gidiyor, gec uyuduğunda cok huysuz oluyor.
Vaktinde uyutmaya calışıyorum ama o arada azman ufaklık yapmadığını bırakmıyor.
Bir kac sefer ağlaya ağlaya cocuğu uyuttuğunu duydum, eşime cıkıştım niye musade ediyorsun diye.
Hoş, o da yersiz bir cıkışma oldu, sanki oğlunu dinleyecekte.

Diğer yandan oğlunun uyarılarını bile takmayan biri var karşımda, beni mi takacak?
Ne duzenim kaldı ne huzurum.
Gece yatıyoruz, el feneri ile evin icinde gezinen biri var.
Eşim bir gun dedi "ne geziniyorsun gece gece yatıp uyusana".

En sinir olduğum konu ise, eşim evdeyken farklı, eşim yokken farklı davranması.
Evde kamera sistemi var, bende eşime dedim, lutfen kamerayı ac ve haber vermeden ac.
Sonra sen cık git evden, ardından da otur dışarda izle nasılsa izleyebiliyorsun.

Şoyle bir cozum de buldum kendimce, ama doğru olmadığını biliyorum, gercekten zor durumda kalırsam da yaparım.
Annem yurume mesafesinde oturuyor, eşime de dedim, ailenin durumu hoş değil.
Bu havada soğukta evlerinde oturamazlar ikisi de hasta.
Ancak ben onların hizmetcisi değilim, sabahın korunde işe gidip akşam geliyorum.
Buna rağmen gıkımı cıkartmadan ev hanımı hallerinde koşuşturuyorum.
Butun duzenim alt ust oldu ve evimde soz hakkını bırak, neredeyse yaşayamaz hale geldim.
Alır cocukları anneme gecerim, sende anne babanla oturursun sıcacık.
Ben onlara git diyemem ben gel dedim, sen de git diyemezsin annen baban.
Anlamalarını bekliyorum ancak anlayacaklarını sanmıyorum, bir insan ne ise o, değişmeyecekler.
Benim de şu akıl almaz vicdanımda el vermez bu soğukta evlerine gitmelerine.

En son kayınvalidelerin evine 1 ay once gittim.
Yemin ederim sokaktan iceri girince, icerisinin dışarıdan farkı yok.
Şoka girmiştim o zaman siz nasıl boyle yaşıyorsunuz diye.
Dayanamadım eve davet ettim.

Eltimin goruşu konu ile alakalı olarak: haklısın, eşin ile huzur arıyorsun. Haklısın cunku cok iyi niyetlisin. Ancak senin iyi niyetini anlayacak insanlar yok karşında, nankorler ve bir gun de demezler "sağolasın sen de zor zamanımızda yanımızda oldun" tam tersine arıza cıkartırlar ilk fırsatta demişti.

Neyse icimi doktum. Yorumlarınıza acığım.
Ancak kırıcı olmazsanız sevinirim.
Zaten yeterince badire atlattım, net olarak derdimi de anlattım mı onun bile farkında değilim.

Bir cok yorum yapıyoruz bir cok konuda, ama kendi corabımızın sokuğune gelince, durup kalıyoruz oylece.
Okuduğunuz icin bile şimdiden teşekkur ederim.

Guncelleme 8. sayfada....