Bu aralar hayatimi o kadar sorguluyorum ki sanki bir takinti haline geldi.Aslinda bir iki yildir kafamda surekli sorular ,icimicime siğmiyor ,nefes alamiyorum ,kendimi zincirlenmiş gibi hisediyorum.Gercek ozgurluk yok ,artik herkesi burayi evimi barkimi birakip yeniden başlamak istiyorum.
Midlife krizi ,orta yaş hayati sorgulama krizi ,evet ben şimdi 45 yaşindayim .
Ne cocukluğum,ne gencliğim ,ne evliliğim hatta nede anneliğim kolay gecti .Hep bir mucadale icinde hep bir sorumluluk icinde ,hep bir koşmaca yetiştirme icinde gecti .yinede cocuklarimin oluşuna ,sağliğimiza şukrediyorum fakat yetmiyor .
Burda genc bayanlarimizi okuyorum istediği şekilde gezen, tozan ,yiyen, gulen oynayan kadinlarimizi .
Ben hic bir zaman bir gunluk icin bile kafama gore yaşamadim .
Once meslek sahibi olmak icin sonra evlenmek icin ,sonra cocuklari buyutmek icin yapa yalniz cabaladim .
Birde kocadan destek olmayinca kendimi ne kadin gibi nede erkek gibi his ettim.
Ben arada kalmiştim ,guvenecek bir omuzum yoktu ,aslinda vardida işte yoktu.
Şimdi cocuklarimi buyuttum ama annem babam yaşlandi .onlarin benden beklentileri var ,kendileriyle ilgilenirim .Ben ama artik kimseyle ilgilenmek istemiyorum .
Zamaninda hep bir kalabalik aileye imrenirdim,birbiriyle pikniklere giden ,corcocuk beraber buyuyen her hafta misafirliğe gidip gelen aile olmak istiyordum .
Buna okadar takilmiştimki hafta sonu geldimi bizimde hic bir aktivemiz olmadimi mutsuz oluyordum ,modum duşuyordu.
Biz ,4 kişiyiz ,hep boyle yaşadik .

Şimdi size soruyorum,ben burdan gitsem,cocuklarimi,annemi babami kardeşlerimi birakip gitsem ve hayatima yeni yon arasam ,vicdanmi yapmam gerekiyor?
Kalbimden cok istiyorum değişimi...