Son zamanlarda hayatımdaki problemlerden olsa gerek, bir turlu kendimi mutlu hissedemiyorum. Birseylerin duzelmesi icin caba gosteriyorum ama her seferinde bir umutsuzluk cokuyor icime. Hicbiseyi değiştiremedigim gibi daha da elime yuzume bulaştiyorum. Kendimi,hayatımı hep yargılıyorum. Surekli insanların hayatıyla kendiminkini kıyaslıyorum. Biliyorum bu cok yanlış ama yapıyorum işte. Mesela ornek vereyim coğu arkadaşım babasıyla arkadaş gibi ama ben konuşmuyorum bile. Babasıyla samimi,guzel ilişkileri olan arkadaşlarıma cok imreniyorum. Bu durumu değiştirmek icin cok uğraştım ama olmadı. Beni oldugum gibi sevmiyor cunku babam. Değiştirmek istiyor. Onun istediği gibi olmadığım icin de tavır koyuyor. Neyse. Bunun haricinde bircok şey daha var hayatımda kendimi eksik gorduğum. Bedenen sağlıklıyım cok şukur ama ruhen sanki her gecen gun daha da mutsuzlaşıyorum. Gecer mi bu durum, bana ozgu mu yoksa herkes boyle şeyler yaşıyor mu? Bir destek almayı duşunuyorum artık. Aylardır bu durumdayım. En kotusu de kendime olan inancımı kaybetmekten korkuyorum. Cok onemli bir sınava hazırlanıyorum şuan ve sırf bu duşuncelerim yuzunden bazen ders calışamıyorum. Ama biliyorum ki tek şansım sınavı kazanıp kendime herşeyden uzakta yeni bir hayat kurmak. Bunun icin de azimli olmam lazım. Ancak dediğim gibi surekli bir yargılama icindeyim farkındayım kendi kendimi bunaltıyorum bu şekilde ama bir turlu duzelemiyorum sizin de boyle donemleriniz oldu mu,olduysa nasıl atlattınız?