Her şey cok karışık nereden başlamalıyım bilmiyorum. Ben 19 yaşın bir tıp oğrencisiyim. Babamla yaklaşık 4 yıldır bir sorunlu bir ilişkimiz var. 1 yıldır ise direkt ilişiğimiz yok. Sadece aynı evde yaşıyoruz. Babam her zaman ufak şeylerden sorun cıkaran biriydi. Surekli ev ortamımız huzursuz olurdu. Annem yıllardır boşanmak istiyordu ama cocukları icin duruyordu. Duşuk not alınca surat asar, sevdiği yemek olmayınca surat asar, annem bir kac saat gezmeye cıksın surat asar, eve gec gelince surat asar (gec dediğim akşam yedi), sevgilim olduğunu oğrendiği zaman, buraya yazmıştım yine, 1,5 yıl konuşmadık. 12-13 yaşlarındayken sosyal medya hesabı acmam yasaktı ama benim gizlice kullandığım bir hayran hesabım vardı (yani kendi resimlerimi koymuyordum muzik grubunun resimleri vardı) bunu bulduğunda beni dovmuştu. Hep baskıcı bir insan oldu ve beni 12 yaşında başortusune zorladılar. Boyun eğdim, hicbir bilgim olmadan sadece ailem zorladığı icin yaptım bunu. 6 yıl surdu bu şekilde yaşamam. Hicbir yere gidemezdim arkadaşlarımla. Sosyal medya yoktu. Muzik dinlemek bile gunahtı bizim evde. Ama bu şekilde baskı kurup korkutmak yapmaya engel değildi sadece saklayarak yapmam gerekiyordu. Bu evden gitme hayaliyle hep calıştım ve iyi bir puan adlım. Ama tercih donemi gelince annemi bu evde yalnız bırakmak istemedim. Hep bu şehirden gitmek icin calıştım ama gidemedim. Annem benim en yakın arkadaşım oldu hep. Bu yaz onunla konuştum acılmak istediğimi soyledim. Sorunlar yaşadık ama babamı da kabullendirdik bu duruma. Zorla olacak bir şey değildi cunku. Ama daha da sıkmaya başladı. Annemle ortak yalanlar soyleyip bir şekilde devam ediyorduk hayatımıza. Ta ki 3 gun oncesine kadar. Babam baskıcı demiştim bu nedenle pantolon giymeme bile laf yapardı. Etrafımda goruyordum herkes istediği gibi giyiniyordu ve mutlulardı da, aileleri de sorun cıkarmıyordu ben de oyle olsun istedim. Tayt giydim diye namussuz olmayacaktım sonucta. Tunik altına tayt giydim ve o gun erkek arkadaşımla buluştuk iki saatliğine. Ayrılma vakti gelince beni durağa bıraktı hava soğuktu ve kapşonum kapalıydı sarılıp vedalaşıyorduk bir daha ne zaman goruşeceğimiz belli olmadığı icin duygusal bir vedalaşmaydı. Tam ayrılırken tekrar sarılmaya başlıyorduk. Tum bu esnada babam arkadan saklanmış izliyormuş. Otobuse bindiğimde arkamı bir dondum ve onunla karşılaştım. Bana bakıp kafa sallamaya başladı. Cok korktum ve orada bayıldım. Eve geldiğimizde telefonumu alıp kırdı. Sim kartımı cope attı ve beni odaya kilitledi. Anneme bağırmaya başladı soyledikleri şunlardı "Yolun ortasında s.....medikleri kaldı. Acmış g...nu dolanıyor. Bir daha bu evden dışarı adım atamaz. Gelsin o cocuk onu istesin vermezsem şerefsizim otursun koca beklesin. Okula mokula gitmiyor daha. O evden cıkarsa sen de git bu evden." dedi anneme. 2 gundur odamdayım babam gidince annem acıyor kapıyı ama şu an ne yapacağımı bilmiyorum. Normal ve rahat bir aile yaşantısı istemiştim sadece. Sucluyum bunu biliyorum ama sucum bu aile yapısında suc. Daha modern bir ailede olsaydım bu kadar buyuk suc olmayacaktı. Doktor olduğumda ben elbise de giyeceğim oje de sureceğim bunlar hep icimde kalan şeylerdi ve buyuduğumde zaten yapacağım. Sadece şuan da yapmak istedim. Pişmanım keşke yapmasaydım diyorum keşke bu evden gidene kadar sabretseydim diyorum ama artık bir motivasyonum da kalmadı cunku 6 yıl bu şekilde yaşamak istemiyordum. Artık daha kotu oldu her şey. Bir hayatım kalmadı. Evden kacmayı duşundum ama kalacak bir yerim yok. Kredi alıp calışınca odeyebilirim birikmişim de var para sorun değil ama kalacak bir yerim yok. Olmeyi de duşundum ama hayallerim var yaşamak istiyorum. Erkek arkadaşım tanışayım babanla diyor ama babam oyle biri değil direk evlen git diyor koca meraklısı diyor. Bu yaşta evlenmek istemiyorum, benim hayatım o şekilde kurtulacaksa bile karşımdakine yapamam bunu. Annemle konuştuğumda ise annem yaza kadar dayan diyor sonra boşanacağım bu adamdan diyor. Taşınacağız diyor. Ama şehrimi bırakmak istemiyorum. Kardeşlerimin duzenini de bozmak istemiyorum. Benim yuzumden boşanmalarını da istemiyorum. Anneme soylediğimde senin yuzunden değil kardeşlerin buyuyunce de aynılarını yapacak ben cekemem diyor. Ama ağlayıp duruyor. Benim yuzumden ailemiz altust oldu ve ne yapacağım bilmiyorum. Bu aileden ucup gitmek yok olmak istiyorum. Bensiz rahat rahat yaşasınlar istiyorum. Ama kalacak bir yerim yok dediğim gibi. Bir cozum bulamazsam tek cozumum intihar olacak sanırım. Lutfen biraz fikir verin nerelerde kalabilirim yardım edin