Merhaba arkadaşlar, konuyu acayım mı acmayım mı kararsız kaldım ama anlatırsam belki biraz rahatlarım.. Onceki konularımdan bilenler bilir ailemle ilgili sorunlarım var şu an ayrı evlerdeyiz ama ayrı olmamız sadece sorun icin değil ayrı ev aldılar ben ayrı yaşayacağım.. Annemle ilgili ozellikle sorunlarım var ki cocukluktan beri oyleydi uvey gibiydi kısa bir ozet gecmiş olayım.. Ayrı evlerde olmak bana iyi geldi kendimi dinliyorum ama eskiyi de kimse kolay kolay unutmuyor.. Annenin bana karşı kotu hareketleri aklıma geliyor ve gormek istemiyorum.. Surekli boyle istenmeyen olan ben olurdum artık ben de uzak duruyorum ki zaten ondan uzak durduğumda konuşmadığımda ben daha iyiyim.. Babam az once mesaj yazdı yarın kardeşlerimle dışarıda yemeğe gideceklermiş beni de davet etti.. Normalde bir insan bu durumda sevinir davet edildim diye ama bende uzuntu isteksizlik yaratıyor.. Biz coğunlukla da kus olurduk ve ben yemeğe onlarla oturmazdım.. Ama mesela bir ramazanda evde annem bir de kardeşim vardı ramazanın ilk gunuydu ve annem sofraya sadece 2 tabak koymuş.. Koskoca 6-8 kişilik masa.. 2 tane tabak koymuş. Benim icin koymamış yani.. Normalde kus olabilirsin ama ramazanın ayrı bir yeri vardır.. ben o gun masayı ve yemeği hazırlamış olsaydım evde kac kişi varsa o kadar tabaği sofraya hazırlardım. Bu sadece bir ornek.. Bunun gibi cok olay oluyor.. Kardeşim başka şehirde evli.. Kalmaya gelirler.. Ertesi sabah daha ilk kahvaltıda ben de sofraya onlarla oturayım diye bi niyet ederim yiğenlerimle diye.. Herkesin sandalyesi tabağı hazır.. Ben gelmeden de başlamışlar.. Yani ben de hadi bismillah diye gidebilirim de yanlarına o an cağırılımıyorum uzuluyorum ve uzuntum yemeğin onune geciyor.. Uzuluyorum gitmiyorum.. Hep boyle olaylar olunca da zaten doğal olarak uzaklaşıyoruz.. Babam az once de yemeğe davet etti ben de sadece yok gelmiycem diyebilirdim ama artık alıştım dışlanmaya size afiyet olsun dedim..