Hep soylerim o bana gurbette anne olsaydı ben de ona evlat olurdum ki ilk başta gercekten bu şekilde yaklasmistim. Sonra o kayınvalide olmayı secti ben de gelin oldum.
Yaşadığım sıkıntıları ozet gececek olursam sezeryanim sekiz saat kadar gecikince basımda burada yaşlı insanları bekletiyorlar diye soylenmesi, eltinin doktoruna gitmedin deyip bana fırca atip on altı tansiyonla ameliyata girmeme sebep olması, doğumdan sonra cocuğu yikamayalim diye anneme bağırması, esimi anneme karşı kışkırtması ( guya annem ona emir veriyormus), kısaca lohusaligimi bana zehir etmesi ve o halimle kucağımda parmak kadar cocukla onun evime soktuğu fitnelerle uğraşmam.
Bu duruma kendimce tepkimi koydum iki yıl gecti aramam sormam, ayda bir defa cocuğu gorsun diye goturur mumkun olduğunca az sohbet eder donerim.
Bu insan sıkıntılı bir insan cunku yanında bir tek akraba eş dost komşu gormedim. Neredeyse beş yıl oldu her lafinda gelinleri kotu ( erkek kardeşlerinin eşleri) ,dunurleri kotu, komşuların hepsiyle kavgalı, eltimin annesinin arkasından da konusur, benim anneme yaptıkları malum.
Bugun musluğu bozulmuş eşim gitti tamir etti. Geldi diyor ki iste evine bir tadilat lazım ama o komşularla zor annemin komşuları cok kotu. Bunu surekli soyluyor. Ben de bu sefer dayanamadım. Dedim ki senin annen başka bir yere de tasinsa kavga edecek birini bulur. Bir insan bir apartman dolusu insanla dukkanına varıncaya kadar kavgalı olabilir mi yani boyle bir durum varsa donsun kendine baksın dedim. İnanılmaz bozuldu iste kaynanan ya gom hemen falan dedi. Muhtemelen birkac gun de konuşmaz benimle. Ne yapayım gercek dusuncemi soylemeyeyim mi? Kendimi tutmaya calışıyorum ara ara bu şekilde patliyorum. Biliyorum konusmasam daha iyi ama bir yerden sonra dayanamıyorum. Siz bu durumlarda nasil davraniyorsunuz?