Merhaba arkadaşlar,

Kısaca kendimden bahsedeyim;
24 yaşımdayım, 1 yıldan fazladır evliyim ve şu an hamileyim.

Hayata dair tutunacak hicbir şeyim yok gibi hissediyorum. Bilemiyorum belki hamileliğin sonlarına yaklaştım artık onun etkisi yada derin bir boşluk yaşıyorum herhalde şu an. Ailemi daha once anlatmıştım burada, bilmeyenler icin ozet geceyim, herkesin hayatında olduğu gibi zor bir surecten gectik parcalandık, darmadağınız. Kimse kimseyi sormuyor merak etmiyor. 5 kişilik ailede sadece kız kardeşim ve ben goruşuyoruz sadece. Ve artık duşunmek istemedikce aklıma takılıyor. Kendimle birlikte bebeğimi de huzursuz ediyorum sanki. Ama engel olamıyorum. Surekli bir ağlama hissi. Gecmiyor.

Ben bu hisler icinde cıkış yolu ararken 2 aydır Eşim de bir değişiklik hissetmeye başladım. Umursamaz, bazı zamanlar saygısız, ilgisiz.. Sonra burada bazı yazan arkadaşlar da olmuştu okudum. Hamilelikte eşleri ile yaşadıkları sıkıntı yada doğum sonrasındaki sıkıntıları.

Şoyle ki; Ben eşime cok bağlıyım, yani annem babam olmadığı icin yanımda hem eş hem anne baba gibi koruyucu gordum kendime. Yaşadıklarımdan oturu ozguvenim yoktu, herşeyi bilen birilerine danışarak duşunerek yapardım. Evlenince sadece eşime danıştım. Şimdi ise icimde bir korku var kaybedeceğim korkusu. Davranışlarındaki değişiklik beni bu korkuya yiten. Ve hala oturtamadığım ozguvenim.

Ornek verecek olursam; mesela doğacak bebeğimizle ilgili bebek bakımı icin kitap alacağım ben bilincli yetiştireceğim ilkem bu diyorum. Bana cevap olarak " Yav he he hele doğsun da gor nasıl yapıcakmışsın" diyor. Sinir oluyorum. Ben annem gibi bi anne olmak istemiyorum amacım en azında kendi yaşadıklarımı evladıma yaşatmamak. Belki yapamayabilirim başaramayabilirim ama hedefimde mi olmasın?

Tecrubeli annelere soruyorum bu aramızdaki ilişkiyi nasıl duzelteceğim? Nasıl konuşmam gerek eşimle?

Mesela ilk başlarda uyum sağladık. Anlaşamadığımız bir konuda acıklamamı yapıyorum karşılığında yuksek sesle tepki alıyordum sakinlikle devam ederek konuşmama kendi seviyeme getiriyordum ses tonunu ve uzlaşıyorduk. Şimdi yapamıyorum. Sizce alışmışlıktan mı, hamilelikten mi gecer mi yani o da stres oluyodur baba olacağı icin diye duşunuyorum, yoksa yavaş yavaş catırdıyor mu evliliğimiz?

Evet coğu kişiye gore basit bir dert belki, fakat atamıyorum icimden yuzum gulmuyor, konuşasım gelmiyor boyle yaptıkca o. Ruhum oluyor gibi hissediyorum.