aileme yakın taşındım aramızda uc sokak var 28 haftam bitti hamileyim derdim yalnız kalamamak kendi kararlarımı alamamak daha doğrusu. annem surekli orda olayım istiyor. yemeği orda yiyelim kahvaltıya oraya gideyim gun icinde onu arayayım ya o gelsin ya ben gideyim ikiside olmuyosa kızkardeşim gelsin yalnız kalmayım kendi evimde rahat edemez noktaya geldim abim mi gelir kardeşim mi babam mı diye tayt şort bile giymiyorum kocaman karnımla bunaldım artık. bazı geceler uyku uyuyamıyorum sabaha doğru dalıyorum sabahın bi vakti ya kapı calıyor ya telefon. gun icinde yalnız kalmak dinlenmek yatmak istiyorum ben artık.

şunuda belirteyim normalde calışan biriyim ama iş yerinde ufak kaza yaşadım raporluyum doğum iznim geldi zaten hic başlayamam. işe gittiğimde de aynı durum yaşanıyodu ben eve gidene kadar annem coktan abimi iş yerime yollamış oluyodu oraya gideyim diye. eve gidip uyumak istiyorum diyince kusuyordu. annemi herşeyden cok seviyorum. ama benim beynim bi hayatım yokmus gibi davranılıyor. babam gecen azarladı beni niye gelmiyosun bize evde oturuyosun diye. evimde oturuyorum yani hergun orda ben ne yapayım? yeğenime bakıyor annem kafam kaldırmıyor cok yaramaz bir cocuk gecen karnıma kafa attı. bazen yakın olmak istemekle hata ettim gibi geliyor. taşınmama imkanda yok. oylece kaldım. cocuk doğunca ne olacak bilmiyorum. şimdiden kucağına almazsın yanında yatırmazsın şoyle boyle yapmazsan gelmem demeler başladı. akrabalar bana gelmek istiyor surekli annemde benim adıma plan yapıyor kabul ediyor cat patı her hafta sonu misafir. bedenen zaten yorgunum ruhumda yoruldu. bana bir fikir verin nolur.

he birde eşim var eskisinden daha cok ilgi bekler oldu benden. surekli yanında oturayım ona sarılayım seveyim istiyor. bense yaşadığım nefes darlıklarından doğru duzgun oturup yatamıyorum. telefona bakma elişi orme akşama kadar calışıyorum akşam benle ilgilen diyor. hangi koltukta oturacağıma bile ben karar veremiyorum kapana kısılmışım sanki tek istediğim yalnız kalmak nefes almak.