En buyuk hayalim evden kurtulmaktı. Babam psikolojik olarak hepimizi mahvetti. Lisede derslerim ne kadar iyi olsa da guvensizliğimden dolayı universite sınavında pek başarı gosteremedim o donem psikolojik sorunlarım vardı cok iyi hazırlanmadım sınava. Neyse iyi kotu 2 yıllık bir yer kazanıp gittim.

Beni ozel bir yurda yazdırdılar ama fiyatı pahalıydı ben istemedim ki pahalı bir yer, ama o zamanlar kişilik problemlerim vardı saf bir insandım akılsız insanların aklına uydum... Cevre tarafından bastırılmış insandım. Cok yakın bir akrabanın surekli akıl vermelerine, eleştrilerine, kaprislerine maruz kalıyordum. Babam surekli bağırıp cağırıyordu annemde bende pasif insanlar olmuştuk. (şimdi gozumuz acıldı cok şukur annemde calışmaya başladı zaten onunda gozu acıldı).

Nedenini bilmiyorum ben okurken bu adam işten cıktı yurt paramı odeyemedi eşyalarımı rehin tuttular kotu şeyler yaşadım. 1 yılda başımın caresine bakmayı oğrenmiştim tek isteğim psikolojimi duzeltmekti. Bahsettiğim akraba yardımcı olmak istedi sağolsun bir cıkış bulamayınca benim okuduğum yere taşınalım dediler ben okulu dondurmak istediğimi soyledim o da olmaz soğursun 1 yıl beraber otururuz dedi. VE BUYUK DEPRESYON BAŞLADI. Ben hicbir şekilde onlarla oturmak istemiyordum cok buyuk hayal kırıklığı yaşadım. Yalnız olmak istiyordum. Zaten okulu uzattım. Sonra kaydım silindi afla dondum kendi paramla gittim birkac gun kalıp sınavlarımı verdim. Okuldan donunce maddi olarak sıkıntılı bir donem gecirdik. Şuan iyiyiz sorun yok.

Şunuda ekleyeyim. Guzel bir kızdım ama yuzumde bir anomali vardı bunu cok kafama taktım kompleks ettim. Erkeklerden uzak durdum hep. Cok şukur ameliyat oldum bu sorunda cozuldu. amaaaaa psikojim hic iyi değil. Gencliğimi hic yaşayamamış gibi hissediyorum herşey guzel olabilirdi başarılı olabilirdim. olmadı en buyuk hayalim olan yalnız yaşayıp kendi ayaklarım uzerinde durmayı halen daha başaramadım. 30 yaşına geldim ailemle yaşıyorum.

Annem ve kardeşim dışında yakın olduğum kimse yok. İnsanları sildim kimseyle goruşmuyorum arayıp sormuyorum mesafeli duruyorum cunku insanlardan cok zarar gordum. Artık kimse beni ezemiyor laf soyleyemiyor kendimi elimden geldiğince koruyorum. Mesafeli olmaya cok ozen gosteriyorum.

Başarılı ve statu sahibi biri olmak istiyorum. Kulturel anlamda kendimi geliştirdiğimi duşunuyorum cok iyi kitaplar okudum, filmler izledim v.s

Psikoloğa gitmelimiyim sizce? Şuan ki hayatım gecmişteki hatalarımın bedeli. Bundan 5, 10 yıl sonra aynı şeyi soylemek istemiyorum. Bu yuzden sınava hazırlanmam lazım ama hergun ders calışamıyorum eve gelip internetin başına geciyorum

Daha detaylı anlatmayı isterdim bu kadar oldu.