arkadaşlar gecen yıl boşandım zaten kısa sureli evlilikti. yeniden hayatımı kurana kadar ailemle yaşamaya başladım annem ve babamla.. fakat artık dayanamayacak haldeyim. herşeyime karışıyor annem. iş cıkışı elimde filelere torbalara bakıyor ne diye...soyleniyor gereksiz herşeyi alıyosun ev doldu taştı vır vır vır .. bir tencere yemek yapmış, kendim canımın cektiği başka tavuk yemeği yapmak istiyorum , ev yemek dolu sonra cope gidecek durmadan yeni yemek yapıosun diye bağırıyor . bitane duzgun adam bulamadın diye ikide bi laf sokmalar.. akşam 8den sonra dışarda kalsam telefona yapışır nerdesin kimlesin .. niye cıktın..mutfakta herşeye karışır onu oraya koyma bunun yeri burası mı bilmemne.. bıktım yaaa herşeyimi inceler ..zaten sağlığı iyi deil ikide bir tansiyon cıkıyor başı donuyor vs o tabiiki huzursuzluk beni de etkiliyor. alıp doktor doktor gezdiriyorum herşeyiyle ilgileniyorum temizlik vs hep bende ..stresten kabuslar goruyorum surekli başım agrıyor. babam desen oda zaten emekli memur herşeyi duzen icinde ister. evin icinde ic camaşırla gezmeye vs alişmışım ,baba evde olunca hep pijama uzun şeyler giyiyorum ..dikkat ediliyo tabii.. telefonla rahat konuşulmuyo .. dinlediğim muzik uymuyo hicbirşey uymuyo uzaylı gibiyiz babamla ..eve giriş cıkış saatime karışır tabiiki ..ama neyseki ayrı bir ev acıp orda işyerime yakın diye tek oturayım desem bişey demez. yani bunalmış durumdayım kendimi kapana tıkılmış hissediyorum . sizler neler yaşadınız evli olup/ boşanmış olup yada hic evlenmesede anne babayla yaşayan varmı 30 yaşından sonra?? ne gibi sorunlar cıkıyor sizde yada benimkiler normalmi ? herkes mi benim gibi yoksa bizimkilerde mi var bir sorun bekar olupda aynı evi paylaşmakla boşanıp aynı evi paylaşmak cok farklı. insan bir kere ozgurluğu tadınca anne babayla kapana kısılmış fare gibi hissediyor haksızmıyım