iyi gunler hanımlar,
aslında uzun zamandır bu durumu umursamıyordum ama ara ara aklıma takılmaya başladı.
annemle pek anlaşamayız, bekarken de evliyken de zıt duştuk genelde.
babamı ondan daha cok sevdiğim icin trip attığı da olmuştur cocuk gibi.,

annem birkac senedir buzdolabına fotoğraf yapıştırıyor. rahmetli babamın, evine kabul etmeyen abimin, yanında yaşayan bekar kardeşimin, evli kızkardeşimin fotoğrafı ve kendi fotoğrafı var ama benim fotoğrafım yok. abimin bebeklik cocukluk fotoğraflarını falan değişik zamanlarda yapıştırıyor ama benim fotoğrafımı hicbir zaman koymadı.

sorsam asla evlat ayırmadığını soyler, eşimi bahane edip evime gelip gitmiyor bu ara. araba aldılar, eşim mazot parasını oderse binebilirmiş gibi sacma bir nedenle araları bozuldu, suclu ben oldum. ben istesem eşim onlara boyle davranamazmış.

şimdi de doğum yaklaştı, cocuklara bakması lazım ama reddedecek gibi bir his var icimde. onceki doğumumda da eşimin ayağı kırık olduğu halde, eşimi bahane edip yardımcı olmadı. eşim kırık ayağıyla, sezaryenli bana, yeni doğana ve buyuk kızıma baktı 10 gun. annem bunu bilmiyormuş gibi, "ben olmasam size nasıl bakacak goreyim" diyor. o yuzden eşim yıllık iznini benim sezaryen gunume gore ayarladı. annem lutfederse, 1 gece kızlarıma bakacak evinde, eşim refakatci olacak. ya da eşim evde kızlara bakacak, ben hastanede yalnız olacağım.

bazen aklıma geldikce canım sıkılıyor.