Cektiğim acıların demindeyim bu akşam
Pişman desem değilim
Bir harmanım bu akşam...

Bu konuda daha once konuştum ama bu acıklıkla konuşmadım sanıyorum ama artık icime sığdıramıyorum. Boğazımda duğum duğum, nefes almama bile engel şu an. Kendi kendime yazdığım bir mektuptur, dilerseniz okuyun.

Bir kadın kendini ne zaman kadın hisseder? Benim cevabım 'anne olunca'

Evlendikten sonra cinsel yaşamın meşrulaşıyor, herkes tarafından kabul goruyor ve bunun doğal sonucu 'bebek'
Herkeste bir bebek beklentisi ve tabi ki sende, icinde, yureğinin taa icinde. Hazırmıyım? Hazırmıyız? acaba derken neden olmasın diyerek kendini koca bir hengamenin icinde buluyorsun.
Once anneme bile soylemekten cekinmiştim. Dilimin ucuna gelip duruyordu. 'Anne deniyoruz ama olmuyor', 'Anne denedik ama kalp atışını duymadan kaybettik' demek istiyordum ama bir turlu diyemiyordum. Utanıyordum, uzuluyordum, cekiniyordum. Hatta annem bu konuyu actığında oldukca kibirli davranıyordum. Bir turlu cesaretimi toplayıp acılamıyordum. Konuyu kapatmanın bin bir turlu yolunu arıyordum.
Sonra arkadaşlarım soylenmeye başladı. 'ee yeter artık', 'neyi bekliyorsun', 'ne guzel bir ciftsiniz bir de bebeğiniz olsa'. O kadar zoruma gidiyordu ki icimdeki fırtınalar gece yatağımda, banyoda, yalnız anlarımda kopuyordu.
Kardeşlerim, kardeşlerimin eşleri, kuzenlerim 'Bir yeğen istiyorum', 'Erkek olsun, kız olsun tartışmaları'
Her regl doneminden once bu ay kesin oldu, karnım ağrıyor, midem bulanıyor, adetim gecikti şukurler olsun oldu bu sefer. Ama dongunun başında yine yeniden yaşanan acı, ofke, huzun. Acaba yaptığım bir şey yuzunden cezamı mı cekiyorum, nerde hata yaptım ki, cok takıyorum cokkk.......
Ninemi soylemeden gecemeyeceğim, 'Meyvesiz ağac taşlanır yavrum, yeter artık!'
Sonra cevreme acılma sureci!!! Olmaz olsun, işler daha sarpa sarıyor. Allahtan hayırlısı, herkes anne baba olmak zorunda değil, vardır bunda da bir hayır, 'yurttan bir cocuk alsanıza'. Birde anne olmuşların atakları var, ye ic keyfine bak oyle zor ki cocuk buyutmek. Anne adaylarının ise daha da beter! Yediğin ictiğin ayrı gitmiyor ama hamileliğini 5. ayda paylaşıyor. Gerekcesi ise 'Sizin olmuyor ya soyleyemedim, uzuleceğini duşundum' yada 'İlk benden duy istedim, once senin olmalıydı ama kısmet işte' Suratlarında ise acıma dolu gozler, ufaktan da bir sırıtma.
Tikk takkkk zaman işlemeye devam ediyor. Arkdaşların, kuzenlerin evleniyor, hic cocuk duşunmeyenlerin cocukları doğuyor, buyuyor, okula başlıyor. Onlar adına seviniyorum ama diğer taraftanda imreniyorum, icerleniyorum. Her gun ayrı fotolar, videolar. Sosyal medyada anlaşmışlar sanki herkes cocuğunu paylaşıyor. Doğuyor, yuruyor, konuşuyor, dişi cıkıyor....
Bir sure sonra bir bakıyorum ki herkesi gizlemişim, hic bir sosyal medya paylaşımını gormuyorum hatta artık sosyal medya kullanmıyorum. Yanyana geldiğimizde aralarındaki konuşmalardan kacıyorum, herkes cocuğu icin bir hazırlık icinde. O kadar guzel ki cevremde olup biten, olduramadığım icin acı cekiyorum.
Akranlarım sanki sadece gebeliklerini, doğumlarını, hazırlıklarını konuşuyor. Uzaklaşıyorum, cunku benim soyleyebileceğim bir şey yok. Arkama bakmadan kacıyorum, saklanıyorum. Gormesinler beni, duymasınlar.
Hıı bir de şunlar var, 'Tıp cok ilerledi', 'A doktoruna gidin', 'Ay o doktor hic iyi değil, yapamıyor. Hemen doktorunu değiştir', 'Meditasyona gidin','Bilmem ne kurunu denedin mi', 'Bebeğimi sevmek istermisin', 'tatil yapın'........ İc savaş yemin ederim, ne kadar dayanıklısın anbean deneniyor. Herkes beni benden iyi biliyor ne yapacağımı, ne hissettiğimi.
Birde hastane doktor tarafı var. Onu yeme, bunu icme. Al bu ilacları kullan, kendine her gun iğne yap. Evet cokk guzel, yumurtamız gelişti, topladık, besledik, buyuttuk. Sonuc negatif.
Hastanede dondurulmuş embriyomuz var, her hastane onunden gecerken benim miniklerim iceride. Yuzlerini hayal bile edemiyorum. Ellerini kollarını duşluyorum. Sonra icimi bir korku sarıyor, Allahın gucune gider, niye bu kadar ısrar ediyorum. Başlıyorum dua etmeye. Allahım ne verirsen hayırlısını ver. Vardır bir bildiğin biliyorum, her şey nasip kısmet deyip icimi soğutmaya calışıyorum. Oyle ilginc bir ruh hali. Delirdim sanıyorum.
Evettt gizlenmeye devam, sorulardan bıkkınlık gelmiş durumda. Biliyorum bu bir sınav, 4 senedir boğuşuyorum. Ama şunu bilin ki bu benim sınavım, hep birlikte beni sınamanızı istemiyorum artık.
Onumuzde ay (doktorum uygun gorurse) yeniden transfer olacağım. Oncelikle anlatıp rahatlamak istedim, şu duygularımı rahatca paylaşmak istedim. Sonra ise cevremin yaşadığım surece saygı duymaasını istiyorum.


Sağlıcakla kalın, sevgiler