Merhaba arkadaşlar,

Sanalda yazdığım icin net bilgi vermeden anlatayım.

Ben buyuk şehrin tam gobeğinde doğdum, uzun yıllar oralarda yaşadım ve cok iyi işlerde calıştım.

Sonra ailem hastalıklardan oldu, kalan akrabalar ilgilenmedi. Yani cok net kimsem yok.

Evlendim. Boşandım. Eski esimle hayallerimizin pesinde doğal hayat diye kucuk bir yere taşındık. Ev benim. Az da emekli maaşım var.

Sorun şu, yıllar geciyor. Ben burada sıkıştım kaldım. Bildiğin dağın başındayım. Sosyalleşme falan mumkun değil ulaşım sınırlı, para sınırlı. Cidden calişma ortamı yok. Catlattım kendimi bir iş buldum uckağıtcı cıktılar.

Yaşım kırkı geceli coook oldu. Daha yalnızlığa ne kadar dayanabilirim, ne yapmalıyım?

Evi satayım desem hadi sattım o parayla merkezde bir ev alamam ki. İş kursam ne yapacağım. Tekrar kirada otursam para kazanamazsam ne yaparım?

Şehire don diyenler olursa diye o hayatı biliyorum ama iyi bir işim olmadan şehirde ne yaparım ki?

Eski arkadaşlarım gel bizde kal diyorlar. Evli barklı insanların evinde kac gun kalabilirim ki yani hic gitmiyorum. Onları davet edip ağarlayacak bir ortamım da yok her gel diyene gidecek param da.

Sosyalleşmediğim icin karşıma kimse de cıkmıyor. Zaten cıkanların da niyeti belli ya cinsellik ya para, duzgun biri var mı acaba?

Yani hayat boyle gecmiyor. Para gitmesin diye evde ısınmıyorum yatakta oturuyorum uşumeyeyim diye.

İnanclı bir insan olarak halime cidden şukrediyorum daha beterinden korusun Rabbim. Ancak yıllar gectikce kotuye gidiyor. Sizce ne yapmalıyım?

Okuduğunuz icin teşekkur ederim.

Guncelleme: Arkadaslar koyden merkeze taşındım, yaklaşık bir yıl oldu, mutluyum, burada tutunmaya calışıyorum, evi henuz satmadım, cok sosyalleşemedim de ama izole hayattan kurtuldum. (sayfa 9)