Başkalarının mutsuzluğundan mutlu oluyorum bilmiyorum sizede boyle oluyorum.Bugun ilk kez bunu fark ettim.Calistigim yerde bir sorun cıktı bir arkadaşla ilgiliydi ben hemen sevindim sonra hemen ayni konuda benimde hatam cıktı duşundum ben onun hatasına mutlu olduğum icin mi oldu.Tabi ben daha cok suclandım.Sonra diğer arkadaşlarında hataları cıktı ve ben onların hatlarını didiklemeye basladım.Ve birden susmak istemedim benim hatam varsa omlarında var gorsunler istedim icim birden nefret doldu sonra tekrar dusundum ben en başlarda boyle değildim git gide bencilleşmeye değişmeye başladım.Eskiden herseyden zevk alırdım yediğim yemekten okuduğum kitaptan herseyden ama şimdi insanlar uğraşmak hic bir sey yapmak istemiyorum ara sıra gelgit yasıyorum of cok sıkıntılıyım mutsuzum başladığım ısı hep yarim bırakıyorum bir gorev alıyorum onu beş defa kontrol ediyorum eve geliyorum butun gun onu duşunuyorum benim icin iste olan orda kalmıyor o gunu de kendime zehir ediyorum of cok sıkılıyorum bir psikoloğa gittim beni biraz dinledi ardından ilac tedavisi dedi ben kullanmadım istemedim.Buraya icim daraldı dayanamadım yazdım artık cunku konuşacak kimsem yok.Cevremde hata yapan insaları goruyorum ve ben bilakis şahit oldum bu duruma kız hic bir sey yaşanmamış gibi kaldığı yerden devam etti tartıştığı kişiyle konuştu ama ben oylesiyim ben onu unutmam ve hata yaptıysam sanki dunyanın en kotu insanıymış gibi yerin dibine girerim bende biraz değişmek istiyorum artık biraz olsun değişmek
Edit:Herkes başkalarının mutsuzluğu diyerek ustume gelmiş duzeltmek istiyorum bu dedigim sadece bir kac kişi daha once onlardan cok cektim