Calıştığım yerde herkes birbirinin arkasından dedikodu yapıyor. (şaşırdık mı hayır.)
Muhabbetinin olmadığı insanların konuşması beni pek bağlamıyor ama daha kotusu de varmış.
Beni asıl inciten eski arkadaşımın şuan duşmanım olması ve hala hazmedemediğim derece yanlış yaptığı halde
ne zaman karşılaşsak bir imada bulunması, yanına hoşlanmadığım insanları alıp guc taslamaya calışması. benim anlaştığım insanları imkanını bulunca dolduruşa getirmesi. yani insanı irrite edebilecek ne varsa yapıyor kendisi, ben en cok gecerken atmaya calıştığı laflara, hareketlerine takılıyorum son donemlerde. ( evet cok komik cunku 25 ve uzeri yaşlardayız)
Aylardır gormezden geliyorum, gorduğumde yok gibi davranıyorum falan ama bunu yaptıkca cevap veremediğimi, urktuğumu duşunuyor olmalı ki her karşılaşma sonrası keyfine keyif ekleniyor. Bu kadar etkilenmemde bu konuda icimi tamamen dokemeyişim de etkili, malesef o donemler oldukca saf davranıp cok masum gormuşum kendisini. Ben kırmamaya calıştıkca bir şey olsa da tartışma cıkarsam diye beklemiş ve buna hazırlıklı olduğu icin de planı tek tek işlemiş gecmiş tarihte. sonradan dank edince icimde kalanları dokemedim, bayağı pasif davrandım anlayacağınız.
Her neyse, normal şartlarda cok basit bir olay evet, ama son donemlerde istemsizce etkiliyor bu durum beni. Hic etik değil ama ben de onu hassas noktalarından vursam, ona ayna tutsam nasıl olur acaba diye duşunurken buluyorum kendimi. Sonra ondan farkımın kalmayacağını duşunerek frenliyorum.
Sizce ayna tutmalı mı onun bu davranışlarına?
ayrıca kendisinin rahatsız olduğu fiziksel ozelliklere ben sahip olsaydım muhtemelen bunları bile coktan yuzume vurmuştu.
Etik değil ama...
Kadınca0 Mesaj
●2 Görüntüleme
- ReadBull.net
- Kültür & Yaşam & Danışman
- Kadınca
- Etik değil ama...