Gucluyum bircok şey yaşadım ama arada oyle zamanlar oluyor ki huznum icimden taşıyor.
Yeni bir cevreye geldim 1 ay oluyor. Yeni bir işyeri yeni bir başlangıc.2 kucuk cocuk. Kendim halletmeye calışıyorum herşeyi. Annem babam yanımda ama onlar da bir yere kadar destek.
Gelelim bugune. Buyuk cocuğum okullu oldu bugun . Uyum haftasına başladık. İşyerimden kısa sure izin aldım, kızımı dedesiyle okulda bırakıp işe dondum . Tabi arkamı doner donmez icimde bir huzun bir ağırlık. Gittim ağladım biraz işyerinde.
Şimdiye kadar anaokullarında bir sorun yaşamadık ama bundan sonra babasızlık kızımın canını yakacak. Arkadaşları soracak yada babasıyla okula gelenleri gorecek. Uzulecek. Bir de tabi butun yukun benim uzerimde oluşu. Dedesi bekledi okuldan getirdi bugun, o da yaşlı rahatsızlandı şimdi.
Acmazlar, huzun, hayatın acımasızlığı....
ne kadar gucluyum desem de, altından kalksam da zorlukların, arada gelip cokuyor işte huzun.
Babasız cocuk buyuten anneler sizler neler yaşadınız, nasıl atlattınız????