(değerli meslektaşlarımla ozellikle bu yazıyı paylaşmak istedim iceriğinde abraham lincole ait şu cumleyi gordum"Ona her zaman kendine karşı derin bir inanc taşımasını oğret. Boylece insanlığa karşı da derin bir inanc taşıyacaktır."

SUCLUSUN OĞRETMENİM

Oğretmenim cok suclusun.

Dun selamını aldım. Eğer hapishanede olmasaydım gelip hem elini oper, hem de bu sozlerini yuzune soylerdim.

Sen cok suclusun oğretmenim.

Bana kızmışsın, eleştirmişsin. "Boyle bir insanın oğretmeni olduğum icin utanıyorum" demişsin. Doğru soylemişsin. Benim gibi bir insan yetiştirdiğin icin gercekten cok utanmalısın. Cunku ben gururlanacak hicbir guzel şey yapmadım. Aileme, cevreme ve sevdiklerime zarar verdim, kotu işlere bulaştım. Sonunda da hapse girdim.

Ben iyi bir insan, faydalı bir kişi olamadım. Bu doğru. Ben de kendimden memnun değilim. Cevredeki insanlar tarafından dışlanmak, horlanmak ve kotu bir insan olarak gorulmek elbette ki, insanı memnun etmez.

Ama oğretmenim, benim bu kotu ahlakım ve yanlış davranışlarımın sebebi sensin.

Sen cok suclusun oğretmenim.

Beni okutan, beni eğiten ve bana şekil veren sensin. Sana baktım, ornek aldım. Ne verdiysen o oldum. Seninle beş yıl aynı okulu paylaştım, sonra da mezun oldum. Hatırlar mısın maceralarımızı, hatırlar mısın bana yaptıklarını?

Gel birlikte hatırlayalım da neden suclu olduğunu soyleyeyim.

Annem yoktu. Evimizdeki ikinci anne de beni istemiyordu. Ailede hic huzurum ve rahatım yoktu. Her şeyi eksik ve noksan yapıyordum, verdiğin gorevleri de bu yuzden yerine getiremiyordum.Benim zor hayat şartlarımı bildiğin halde asla anlayışlı olmadın, hep uzerime gelip, cok ağır, cok ezici ve gururumu kırıcı hesaplar sordun. Beni hem sevgiden, hem okuldan, hem de toplumdan soğuttun.

Neler mi yaptın?

Annem olmadığı icin temiz ve tertipli olamıyordum. Benimle her sabah bu yuzden alay ederdin. Ya kirli ve yırtık pantolonumla, ya kirli ellerim ve uzamış tırnaklarımla, ya da bakımsız yuzum ve saclarımla alay ederdin. Nasıl ezilip buzulurdum, kuculurdum ve sana icten bilenirdim.

Odevlerimi yapmayınca, elindeki cetvelle vurmadığın ve acıtmadığın yer kalmazdı. Dayanamayıp ağlayınca da "Erkekler ağlamaz" derdin. Bu yuzden, okula gelmek bana işkence olurdu. Zaten huzursuz evden bir an once kacmak, kendimi dışarı atmak isterdim. Tek sığınağım okuldu. Okulu da sen bana dar ederdin, senin yuzunden geldiğime pişman olurdum. Bu yuzden butun insanlara, herkese isyan eder, asi olurdum.

Bir gun beni babama şikayet etmişsin: "Ders calışmıyor ve cok yaramazlık yapıyor" diye... Babam beni olesiye dovdu. Babamın o olesiye dayağına değil, senin şikÂyetine icerledim.

Ah oğretmenim sen cok suclusun.

Ne olurdu oğretmenim bana bir guleryuz gosterseydin, hal-hatırına sorsaydın, yanağımı okşayıp, bir sevgi gosterisi yapsaydın ve beni kendine bağlayıp, nasihatler etseydin.

Neden bunları benden esirgedin?

Halbuki sana sığınmayı, senden yardım beklemeyi ne kadar istemiştim? Ah beni bir kez koruyup kollasaydın, belki de o isyan ateşi yanmadan sonecekti.

Beni kac kez sınıftan kovdun, onurumu beş para ettin. Arkadaşlarımın onunde benimle alay edince ve onların da bana guluşlerini gorunce, kac kez olmek istemiştim.

Kısacası, sen bana iyi bir model olamadın, ornek bir oğretmenlik sunamadın. Benim toplum icin zararlı olmama zemin hazırladın. Bir anlamda ektiğin tohumlar, ruhumda isyan meyvelerini verdi. Sonra da hem kendime hem de cevreme zararlı bir insan olup, cıktım.

Sen cok suclusun oğretmenim.

Benden o şefkati ne olurdu? esirgemeseydin. Bana da bu acıyı yaşatmasaydın?

Evet, utan oğretmenim. Benim yaptıklarıma bakarak utan. Bana oğretmen olduğun icin utan. Utan da, diğer oğretmenler senin gibi olmasınlar.

Sen cok suclusun oğretmenim. Ama, yine de ellerinden operim. Cunku ne de olsa sen benim oğretmenimsin.


SAYGILARIMLA...
__________________