Evet kızlar, duşunuyorum uzun zamandır ve evet benim başlıca sorunum bu. Etrafımdaki insanlara, sevdiklerime cok kıymet veriyorum, adeta kendimi onlara adıyorum. İcimde cok buyuk bir sevgi var, bunu onlara vermek istiyorum. Ama tabi ki kıymete gecmek yerine ters tepiyor. İnsanoğlunun doğası bu cunku...

Orneğin eşim de bende calışıyoruz. Eşim işkolik, hic oyle erken geleyim, eşimi ozledim, bir an once işimi bitirip cıkayım davasında değil, aksine bazen ozellikle uzattığını duşunuyorum. Bunu da kendisine soylediğimde, monoton olduğumuzu soyluyor, eve gelse ne değişirmiş, hep aynı şeyleri yapıyormuşuz. Her evli cift gibi bir hayatımız var, cocuğumuz yok; ki her evli cift de macera dolu bir hayat yaşamıyor. Bense işimi bitirip koştur koştur eve gidiyor, işlerimi hallediyor, eşimin yemeğini hazır ediyor ve onun gelmesini bekliyorum. Kapıda karşılayıp boynuna atlıyorum, ozlemiş oluyorum. Eşim sadece guluyor. Salaklığım kafama konuşmamızdan sonra dank etti, yine aynı cumleler...Kafese kapatılmış bir aslan gibiymiş adeta, benim istediğim gibi bir hayat yaşıyormuş, o sosyal olmak istiyormuş. Her cumartesi illaki dışardayız, yetmiyor eşime. 1 aydır sadece pazarları evde dinleniyoruz ama bu bile adamı bunalttı. Demek ki ben sana yetmiyorum, benimle birlikte olmak seni mutlu etmiyor dedim; evde oturmak onu mutlu etmiyormuş, yapısı boyle değilmiş. Goren de eşimi sosyallikten olen biri sanır, evlenmeden onceki sosyalliği sinemaya gitmek ve iş arkadaşlarıyla icmekti. Tum icki arkadaşları evlendi, kimse dışarı cıkmıyor artık, eşim de yonetici olduğundan dışarda icmeyi istemiyor işyerinde sıkıntı oluyor. Sinemada da ben cok bunalıyorum diye eve Digiturk aldık, istersen gideriz dedim ama istemiyor.

Ben kendi sosyal hayatımı, arkadaşlarımı, akrabalarımı adeta kenara itmişim, bunu anladım, oysa farkında bile değilmişim, eşimi hayatımın en tepesine oturtmuşum. Ki gorulduğu gibi kıymeti olmak bir yana, aksine benden uzaklaştırıyor.

O kadar kırgınım ki, eşimle konuştuktan ve kırıldığım noktayı anlattıktan sonra kabuğuma cekildim, gidip uyuyorum dinleniyorum, sormuyorum bile gunun nasıl gecti neler yaptın, umrumda da değil artık acıkcası.

Sizce bu konuyu bir psikologla konuşmalı mıyım neler yapabilirim , sevdiklerime karşı aşırı ilgili ve korumacı bir tavrım var sanırım, ozellikle de eşime bunu nasıl bırakabilirim? Bu arada huzursuz mutsuz bir ailede buyudum, anne baba sevgisi pek gormedim, hep hayalim huzurlu bir yuvaydı, bu yuzden belki de eşime bu kadar sarıldım...

İyi ki varsınız, yorumlarınız icin şimdiden cok teşekkur ederim...