Şu ana kadar hicbir işi ikinci defa tekrarlamama gerek kalmamıştı, dersi derste oğrenen bir insandım calışmama bile gerek kalmazdı. İş hayatında da aynı şekilde teknik bir iş yapıyorum ve hicbir tekniği ikinci defa gormeme gerek kalmadan yapıyordum. Zaten hep mukemmelliyetci bir insandım, butun okullarımı da derece ile bitirdim. Ta ki buraya taşınıp, doktoraya başlayana kadar...Butun ezberim bozuldu. Alanımı değiştirmiştim ve oldukca ilgim olduğu bir alandı ama daha onceki akademik hayatım kadar iyi sonuclanmadı. Yine her şeyi oğreniyorum ve yapıyorum ancak ilk seferde yapamıyorum coğu zaman. Hatta bir teknik var ve o kadar ince bir iş ki yapabiliyorum ama diğerleri kadar hızlı ve etkili yapamıyorum diye her hafta kendimi yiyorum. Daha onceleri ikinci tekrara gerek kalmadan yapabildiğim icin kendimi inanılmaz hayal kırıklığına uğrattım. Şu an kendi kendini gercekleştiren kehanet yaşıyorum; nasıl olsa en iyi şekilde yapamayacağıma inandığım icin kesinlikle hicbir şey yapamıyorum, panik oluyorum, kaba tabir ile 'kal geliyor'. Anksiyete seviyemi kontrol edemiyorum surekli olarak gerginim mide bulantısı yaşıyorum ve uyumadan yaşıyorum diyebilirim. Onumde ilk defa somut olarak 'yeterince iyi' yapamadığım bir durum var ve ben bunu hazmedemiyorum bir turlu, başa cıkamıyorum. Nasıl tepki vereceğimi bilmediğim icin tam anlamıyla bir duygu tutulması yaşıyorum artık gunluk hayatımı devam ettirememeye başladım.
Bunu beraber calıştığım doktora sonrası araştırmacısı da tetikledi, bir şeyi bir defada yapamayınca asla yapamayacağımı duşunuyor ve zaten o kadar mukemmelliyetci bir insan ki onun gozunde asla iyi değilim. Beni surekli her konuda eleştirir bir onceki konumda uzun uzun anlatmıştım. Onun icin hicbir zaman yeterince iyi olamayacağımı biliyorum. Zaten beni %80 dolaylarında başarılısın, %100 olmadığın icin doktorayı bırakıp onune bakmalısın diye yonlendiriyor.
Kendime o kadar cok yukleniyorum ki... Bir işi birkac defa deneyip hala %100 iyi yapamamayı kabul edemiyorum, kendimi surekli başkalarıyla karşılaştırıyorum bende bir problem mi var neden yapamıyorum en iyi şekilde diye?
Aslında tez izleme komitelerim ve gelişme raporlarımın geri donuşleri iyi geliyor, gorunurde gozle gorulur bir problem yok. Danışman hocam da yavaş ya da hızlı ilerlemem ile ilgilenmiyor, onemli olan sonuc, ben senden memnunum diyor ve beni destekliyor. Sadece ben kendi standartlarımda başarılı ve iyi hissetmiyorum. Nasıl anlatabilirim bilmiyorum ama butun dunya bana sen iyisin de dese ben en ufak bir yanlış yaptığımda kendimi o kadar başarısız ve yetersiz hissediyorum ki, kimseye inanmıyorum.
Turkiye' deki terapistim ile online terapi goruyorum ve okulun danışmanlık hizmetinden de randevu aldım belki psikiyatriye yonlendirir diye. Yaşadığım ulkede direkt psikiyatriye randevu alamıyoruz. Onlar da yoğunluktan 1 ay sonraya randevu verdiler, o zamana kadar nasıl dayanacağımı bilmiyorum.
Mukemmellik, başarısızlık ve yetersizlik hissi ile nasıl başa cıktınız? Ben başa cıkamayıp kacma ve bursumu-doktoramı yakma eğilimindeyim. Zaten belki de yeterince iyi değilim bunun icin.