merhaba arkadaslar bana yol gosterebileceginizi umuyorum. Cok kotuyum.

Psikolojim altust, hayatim altust. Hayatta kalmak icin kendime sevepler ariyorum yok. Hersey manasiz ve bos geliyor.

Cocuklugumdan bu yana hep sorunlarla cebellestik. Okul hayatim cok zorlu gecti icine kapali sessiz utangac bir cocuk ve genctim.

Evlendim beni kullandilar. Bosandiktan uc ay sonra basksiyla evlendi.

Icim hep yara dolu cok hassasim nefret ediyorum bu huyumdan. Kimseyi kirmak istemiyorum ben paramparca oluyorum.

Hayarimda eski esimden haric erkek arkadasim olmadi. Oda zaten tecruben olsaymis iyiydi diyip beni hep yerden yere vurdu her manada. Vb birsuru sey. Herseyi yazamiyorum ortaya cikmamak icin.

Ilgi gosteren erkekler tam ben adim atmak istedigimde kay oluyorlar. Bilmiyorum nerede yanlis yapiyorum. Zaten kendime hic guvenim kalmadi. Isime ara verdim. Evde kapali kutu gibi kaliyorum. Sosyal cevrem yok. Arkadaslarim yok artik. Kendimi herkesten soyutladim muthis bir kirginlik var icimde.

Son haftalarda kendime yasamak icin sebepler ariyorum. Ailem keza sirf birsey istediklerinde beni cagiriyor. Yoks ne arayan ne soran.

Kendimi herkes tarafindan kullanilmis hissediyorum. Keske serefsiz, ahlaksiz, pislik insan olsaydimda bu hale geldigime uzulmezdim belkide.


Muthis bir yalnizlik icimdeki herkese gulerek yalan nidlar ariyorum. Cok iyiyim!!!

Icimde kocaman siyahlik, lakaytlik, bosluk.
Yillardir kilo vermeyi basaramayan geri zekali hicbir ise yarmayan bir kadinim. Kadinligini bile kesfedememis saklanacak binbir delik arayan biriyim. Bir erkek ilgi gosterdiginde dik duramayisim utanmam saklanacak delik aramam.

Biri var hic aklimda yokken aklima girdi ama her zamanki behtbahtsizligimdn olsa gerek bosanma asmasindayken esiyle baristi onun adina cok sevindim cunku sucsuz masum bir evlat var ortada. Ama ben yaniyorum. Unitmak istiyorum. Kafm allak bullak. Hayatta asla dedigin seyin icinde buluyorsun kendini. Kafayi yiyicem kendime hic yakistiramiyorum. Hoslandim sanirken ben galiba asik oldum en olmadik birine.

Basimda dert yokmus gibi aklimdan cikmiyor.
Hayat bombos. Hicbirsey gelmiyor icimden. Hic mutlu olmadim su 34 yillik omrumde. Biktim artik. Yoruldum. Umut isigi sirf o vardi oda sondu. Kendime umut isigi ariyorum ama ne yapacagimi bilmiyorum. Depresyondayim tekrar bunun farkindayim. Uc yildir tedavi goruyorum ama artik oda islemiyor hersey yalan geliyor bana.

Gecen yil onun ilgi alakasi cok iyi gelmisti. Simdi oda yok. Kendimi sevmekle baslayacak hersey deniliyor ama kendimi sevmeye nerden basliycagim. Unutmusum. Ben hep baskalarina deger verdim kendime degil. Belkide bu yuzden hep yalniz kaldim. Cok mutsuzum. Aklimda surekli bu dunyadan gocme istegi. Hicbirsey zevk vermiyor. Ne icin cabaliyacagim. Cabaladigim hersey elimden kayip gitti.


Offf cok dertliyim basinizi agrittim kusura bakmayin. Amacim biraz yazip icime dokmekti.