Gunluk gibi yazdim kusura bakmayin, uzun oldu... Bu bir daimi dert ve ic dokuş...
Gecenin bu saatinde buraya yazma sebebim ablamla anlasamiyor olmam.
İkimizde yetiskin insanlariz. Etrafimda o kadar cok iyi anlasan kardesler var ki icim gidiyor, bizim boyle olamayisimizi dusundugumde hep yuregim aciyor, aglamakli oluyorum. Ablam yapisi geregi soguk ve mesafelidir. Ben de tam tersi. Bizi bu hale getiren bir cok etken oldu belki. Tek sebep fitrat degil tabi ki. Ama benim hafizamda kalan "seni kardesim gibi hissetmiyorum" cumlesiydi. Kotu gunumde yanimda olmak ister, maddi manevi destekleri de oldu her zaman. Ama... İste hep bir ama... Yillar su gibi akti gecti. Ve hala tartisiyoruz. Hala bir gun boyunca en ufak sekilde birbirimizi kirmadan gunu bitiremiyoruz. O kadar cok uzuluyorum ki bu duruma... Ne yapilabilir bilmiyorum. Son nefesimi verene kadar icimden hep "ah keske cok iyi anlasabilecegim bir kardeslik iliskim olsaydi" gececek... Ve benim simdi tek duam evlatlarimin biz gibi olmamasi.