Cok karışık ailevi durumlarımız var. Aslında hic cozulemeyen. Ailevi derken baba tarafımı kastediyorum. Babaannem ve Dedem. Ben hic bir zaman bu insanlardan sevgi gormedim. Bende diğer kardeşlerimde. Tam tersi nefret gordum. Cocukluğumdan bu yaşıma kadar. Ben hic bir zaman bir gun de dedemin beni elimden tutup bi bakkala markete goturup kızım sana şunu alayın dediğini gormedim. Ama ben kucukken cok iyi bir komşumuz vardı karne gunu butun cocukları toplar, bize bir şeyler alırdı bizi cok severdi.O gunleri oyle guzel hatırlıyorum ki. Eskiye dondum kusura bakmayın cunku geriye donup baktığımda bu insanlrın bende hic bir hatrı Yok. Diğer kuzenlerime karşı boyle değillerdi ama. Bir ziyarete gelirlerdi sevincten ortalığı ayağa kaldırırlardı. Tek sorun zorla hayatımıza hala dahil olmaları. Eskiden alt katımızda otururlardı. Ben işe giderdim sabahın 6sında cıkardım. Akşam 9 da gelir bazen yorgunluktan yemek yemeden yatardım o kadar yorulurdum. Hem calışıp hem okudum. Buna rağmen bizim yanımıza gelmiyor diye babamı dolduruşa getirirlerdi. Babam bize el kaldırma derecesinde Kızlar ofkelenirdi. Neden dedenizin yanına gitmiyorsunuz gidin yardım edin hal hatır sorun derdi. Ama hem cocukluğumda yaşadığımız kotu hatıralar hem şimdi yaptıkları beni daha da soğuttu. Herşey onların istediği gibi olsun isterler. Taşındı annemler uzak bi yerdeler. Emri vaki yapıp habersiz cat diye gelmeleri. Hasta olan babamın canını sıkmaları. Annemi hic sevmemelerine rağmen ondan hizmet beklemeleri, buna rağmen hic bir şeyi beğenmemeleri. Annem 50 yaşında bu arada. Bende evliyim 1 kızım var.
Bu insnalar ne zaman annemin babamın yanına gelse hır gur cıkarıyor ortalığı karıştırıyorlar. Annem yemek yapmış diyelim bu boyle mi olur şoyle yap demeler. Yatak yorgan beğenmemeler. Git bu evden biz oğlumuzun yanına geldik demeler.
Gecmişe donuk annemle babamı ayırmak istemeleri de cabası. Hala annem ve babam boşansın istiyorlar. Babam da aslında goruşmek istemiyor ama saygıdan bi şey demiyor. Şu an babamın gencliğine yonelik ailesinden dolayı pişman olduğu ve onlardan nerdeyse nefret ettiğini goruyorum. Sebebi hastalığı. Kanser tedavisi gordu. Kulakları ağır duyduğu icin bizi duymuyor hep cihaza bağımlı ve bu hastalık doneminde bu eksiklikler onu cok etkiliyor psikolojik olarak.
Bir kulağı %80 duymuyor. Bunu işitme testinde duyduğumda o kadar uzuldum ki. %80 oranında duymuyor dediklerinde. Sebebi babamı ergenlik zamanında dedemin dovmesi. Kafasına ağır bir cisimle vurmuş. Neymiş babam laf dinlemiyormuş. Duşundukce İnan ’ın daha da nefret ediyorum. Hic onları arayıp sormuyorum asla. Maddi anlamda ben kucukken cok zor donemler gecirdiğimiz gunler oldu. 1 ekmek dahi gelip almadılar. Şu an babam icin uzulduklerimi soyleyip ah vah ediyorlar deli oluyorum. Gorseniz icleri parcalanıyor sanki (!) ben bu insanlara saygı duymak zorunda mıyım? Yuz yuze gelsem konuşmak zorunda mıyım? Tum bu yaşadıklarımızdan dolayı onlardan nefret ediyorum. Ben bu insanlara saygı duymak zorunda mıyım? Annem babam bu konuda ısrarcı. Ne kadar nefret ettiğimi bildikleri halde onlar senin buyuğun deyip duruyorlar.