15 aylık bir kızım var.3 aylıkken anneanneye bırakıp calışmaya başladım.Oyunlar oynarız vs gelişimi guzel bir bebek aslında.Ama benim etrafında gorduğum birşey var ve bu beni sorgulamaya itiyor ister istemez.yeni donem annelerinde bir yavrum evlÂdım hayatı ondan ibaret gorme durumu mevcut. Evet evlÂdım icin en iyisini yapmaya calıştım şartlar dahilinde ama hic olurum biterim diyen buldumcuk bir anne olmadım.Bagimli bir birey olmasını istemiyorum kızımın ilerde.Genelde serbest bıraktım ama saldım cayıra mevlam kayıra şeklinde değil kendimin de bir hayatım olduğunun calışma şartlarımın zor olduğunun farkında olarak bu telkinle yaşıyorum.Fanusta buyumuyorum cocuğu.sizinde cevrenizde gorduğunuz boyle ornekler var mi doğru olanı mi yapıyorum yoksa ilgisiz anne miyim ben doğrularım cok birbirine girdi ve hep dogumdan once kendimi şartlarım ben eleştirdiğim annelerden olmayacağım diye ve şimdi kafam ve vicdanım cok karisiyor