Hanimlar merhaba
Kusura bakmayin uzun oldu yazim. Baslik yanlis olmus. Kullanmak degil de: Sirf minnet mi duyuyor olmaliydi.
Evliydim fakat senelerdir cok mutsuzdum. Artik yataklari bile ayirmis cocuk icin biraradaydik. Esim hep kendi isine odakli oldu.

Derken Is yerimde yeni baslayan bir eleman basladi ve ona cok yardimci oldum. Uzgun oldugunda teselli ettim. Derken bana bakislarini utangac tavirlarini gordukce ne oluyoruz dedim. Herhalde beni bir abla gibi sevdi dedim 8 yas buyugum ondan. Kendisi sakin utangac ve cok dindar. Eski esimin ailesini taniyor. Bana karsi hep saygili oldu Ama sonra suphelendim. Beni gorunce kocaman gulumsemeler. Cocugumun lafi gecince yere bakmalar. Hep yolda cevirmeler ama merhaba disinda konu acamamalar. Bacaklarimi Kalcalarimi da incelerken yakalayinca dedim eyvah. Konustugumuz zaman o Hic bana yardim et demedi ama ben Anac ruhumla hep yardim moduna girdim. O da seninle konusmak cok guzel hep iyi tuyolar veriyorsun diyordu. Bu sefer ben ona karsi birseyler hissetmeye basladim. Cok kizdim kendime ama evde son derece ilgisiz bir es varken bu sefer her kelimeni cani gonulden dinleyen, saygi gosteren ve her hareketine gipta ile bakan cok yakisikli bir adamdan kim etkilenmez? Kisiligini de tanidikca daha sevdim.

Farkettim ki oda benim ona karsi duygularimi anladi ve utancimdan yerin dibine girdim.
Cunku evliydim kendime yakistiramadim ve evliligimi daha da tehlikeye sokmamak icin o cok sevdigim is yerimi degistirdim. Aglaya aglaya.
Bana veda maili yolladi. Yuzume karsi birsey diyemedi. Omur Boyu bana minnettar oldugunu ayrildigim icin uzgun oldugunu beni tanimaktan dolayi cok mutlu oldugunu falan. Mailden etkilenip vedalasmaya gittim ofiste. Iceri girince sevincli flortoz bir bakisi vardi ki ben hemen yuzumu cevirince o da normale dondu. Bana aile durumunu anne babasini falan anlatti yani daha da acildi. Gene kariyer konusunca dedim ki yardima ihtiyacin olursa cekinme ara. Cok memnun oldum buna tabii ki seve seve arayacam dedi. Bu sefer ilk kez uzunca bakistik. Tam anladi duygularimi. Tam o hafta esimle bosanmaya karar vermistik ama hic soylemedim. Ben giderken dedi ki gitmeden bir goruselim (is konusuydu bence). Fakat aramadi ve firmada son gunumde gozgoze geldigimiz an yuzunu yana cevirdi. Ramazan ayiydi. Inanilmaz yaralandim. Ona giderken selam bile vermeyip kirginligimi belli ettim.

Aylar sonra eski firmama is ziyaretlerim oldu. Ilkinde beni gorup ne yapacagini sasirdi elini olmayan siseye uzatti utanip guldu. Is toplantisi baslayacagi sira inip geldi davetli olmadigi halde. Oyle kapida kisa merhabalasip bana hal hatir sorup gitti. Ikinci sefer Bir resepsiyonda onu gorup arkaya uzaklastim o pesimden geldi. Uzun konustuk ve kac kez arkadaslari cagirdi gitmedi. Kadinlar dansa cagirdi gitmedi. Ben seni tutmayayim cok konustum dedim hala gitmedi. Yok yok bos konusmalar degilki guzel tuyolar dedi. Bana isle ilgili sikintilarini anlatti ki onceleri hep super giden seyleri anlatirdi. Meslek olarak benim gittigim yolda ilerlemek istegi bana imrendigi cok belli. Ben gidecekken kadinlarla zar zor tokalasan dindar adam bana sarildi. Ama flortoz bir durum olmadi. Bosandigimi da bilmiyor.

Aylar gecti ve ben hala onu unutamadim. Bu cocuk beni sadece kariyer icinmi kullaniyor minnet duyuyor yoksa beni evli bildigi icinmi uzak duruyor? Ona olan ilgimi bildigi halde neden geliyor pesimden ben ordayken? Ama firma disinda cok da ihtiyaci oldugu halde yardim icin aramiyor? Gururumdan bosanmis oldugum halde onu aramiyorum eski firmama da gitmiyorum. Ama iste kafamdan da silemiyorum.

Bir akil lutfen.