Bu ara aklımda surekli bu duşunce var. Sebepler mi duşundurur yoksa artık sevmiyor muyum? Kendime sebepler buluyorum. Coğu kadının yaşadığı yanında cok basit sebepler ama aynı evde olmak da anlamsız geliyor artık. Artık koşarak kapıya gidip ondan once kapıyı acmak gelmiyor icimden ya da giderken uğurlamıyorum bile. Sevgi sozcuklerini de az kullanır oldum. Sen git uyu ben gelirim derim veya tam tersi ben yatıyorum. Annesiyle kardeşiyle anlaşamıyoruz. Onları bahane edeyim diyorum bazen. Sanırım ben bunu bosanmayi istiyorum ama bahanem yok. Bu teklifi sunsam eşim ne der, ne yapar acaba ? Kendimi onun yerine koydugumda vazgeciyorum zaten. Cocuk icin de duzenin bozulması iyi olmaz. Millet cocuk icin nelere katlanıyor diyorum sonra. Ben şımarık mıyım? 5 senelik evliyim ama hala ne doğru duzgun temizlik yapabiliyorum ne yemek. Ev hep dağınık. Bunlar ayrılmak icin sebep olsa? Ben hic kimseyi sevmiyorum bu ara. Her konuda yetersiz olduğumu duşunuyorum ve herkesten uzaklaşmak istiyorum, yalnızlığı istiyorum. Eşim bazen ilk tanıştığımız zamanlardaki gb olsak der. Ben onu bile istemiyorum. Ben kendim mi bir derdim acaba?