Tum arkadaşlarim evli sayılır.Bende evliyim sayılır
Nikahım kıyıldı yakında duğunum var.Kizlar bu zamana kadar yasamak istediğim hayatı yasayamadim.Yapmak istediğim şeyleri yapmadım,yapamadım...Hayallerim hedeflerim vardı gercek olmadı.Gitmek istediğim yerler vardı gidemedim.Acıyla,uzuntuye dolu bir hayatim olsa da ben yapamadığım şeylerin sebebini sadece sartlara baglamiyorum.İnsan isterse yapardı...Ama.olmadı .o olayların etkisinden kurtulupta guclu biri olamadım...
Dediğim gibi yakında duğunum olacak.Sorumluluklarim artacak.Bana ait olan zaman azalacak.Artik tek kişi olmaktan biraz daha sıyrılıp iki kişilik bir hayata girecegim.
Peki ya icimde kalanlar?Onlardan iyice umudumu kesmeli miyim?Esim bana karşı biri değil.Destek olacağını duşunuyorum.Ama yine de icimde anlam veremediğim bir burukluk var.
Yakın bir arkadaşımın kucuk bir bebegi var.Hayattan bezmis durumda.Bir bardak cayı kendi ile başbaşa kalarak rahatca icemiyor bile.İki de bir bana da hayatın değişecek bu gunleri unut vb deyip duruyor.Ust katımiza taşınan komşunun butun gece uyumayan bebeği...Eşiyle bebek yuzunden tartismalari...Bunların mi etkisinde kaldim bilmiyorum...
Eşimi cok seviyorum.Cocukları da cok seviyorum.Ama yalnizligimi kendimle başbaşa olmayı da cok seviyorum.
Sacmaliyor muyum bilmiyorum ?....