Hanımlar selam,

Ayrıldıktan sonra yaptığım salaklıkları biliyorsunuz. sonrasında bu gereksiz caba icin aşırı pişman da olsam iş işten baya gecti ben de kendime cekildim. Takip etmeyi tamamen olmasa da bıraktım, numarasını sildim aklıma geldikce başka bi şeye odaklanmaya calışıyorum cunku ufak bir taviz vermem de resmen deliye donup o ruh halinden cıkmam zor oluyor. Olayı dramatize edip yakınlarıma anlatmayı kestim cunku cok sacma. anlattıkca o anda kalıp zerre iyi hissetmiyorum kendimi.


Gecen hafta telefonum bozuldu aniden kapandı, iş yoğunluğu, telefon tedarik sureci derken 5 gun telefon kullanmadım. (İş icin telefon ayrı olduğundan sorun olmadı.) Eski sevgilimle ortak bir arkadaşım vardı o ulaşmaya calışmış bana ulaşamayınca da korkmuş (yakındık, ama haber vermek hic aklıma gelmedi.) Eski sevgilime mesaj atmış onlar da yakın bu arada. Annemin telefonunu istemiş arkadaşım. Eski sevgilim de annemin numarasını yazıp, ''Bu Jehaan'ın annesinin telefonu ama benden aldığını soyleme. Biz ayrılalı cok oldu'' yazmış. Ya hala ona ulasmaya calıstıgımı sanıyor. Son konuşmamızda bana oyle anlamadığını soylemıştı ustelık. Ustelık ona ulaşmaya calişsam hala numaramı silmemiş amacım ulaşmak olsa bunu mu yapardım. Resmen kendimden tiksiniyorum keske son bı konusak İcin bu kadar cabalamasaydım.

ASIRI ABARTIYORUM FARKINDAYIM.