Ben 27 yaşında,3 yıllık evliyim.
Eşimle severek evlendik ama evliliğimde bazı sıkıntılar var ve bunlar yeni yeni gun yuzune cıkıyor.
Balayımızda yurtdışına gittik ama eşim cok sıkıldım diye diye bir haftalık tatil almamıza rağmen 5.gunde geri donmek zorunda kaldık. Eşim zaten 50 yaşında adam gibi sanki, ne gezer ne eğlenir.
Evlendiğimizin 3. akşamı kayınvalidemlerle annemlerden yemekten donerken eşim biraz rahatsızlandı annesi de ben salmam sizi boyle burda kalın dedi, eşim de kalmak istedi. Benim biraz kanamam vardı ve yeni evliyiz diye kalmak istemedim ama yeni evli şokundan mıdır nedir ısrar edemedim yattık sonradan canım cok sıkıldı gidelim dedim eşime istemeye istemeye evimize gittik.
Eşimin ailesinin başka bir evi vardı aynı apartmanda,kiradaydı ama biraz eskiydi ve altlı ustlu oturmak istemediğimiz icin ayrı kiraya cıktık, yaklaşık 1bucuk sene kadar kirada oturduk ama bu sure zarfında istisnasız her hafta sonu eşimin ailesine ve benim aileme gittik, başbaşa doğru duzgun hic vakit gecirmedik. Kayınvalidem ve annem her cuma gununden aramaya başlarlardı kac gibi gelirsiniz, yarın akşam burda kalın vs.sinir olurdum. Kac kere bari beraber bir pikniğe gidelim, her şeyi evde benim hazırlayacağımı masraf yapmayacağımızı soyledim ama piknikleri bile hep buyuklerle yaptık. Ben iş bulamadım, maddi olarak zor gunler yaşadık. Beraber uzun zaman dışarı cay icmeye bile cıkamadık. 10 dklık yolun benzin parasını bahane etti ama ailesine veya benim aileme 1 saatlik yolu her hafta sonu gittik. Ben dayanamayıp anneme surekli cağırmamasını soyledim ama o ailesine hicbir şey diyemedi.
Eşimin ailesi aslında cok cok zengin ama akrabalarıyla kotu olmamak icin haklarını almıyorlar. İşin bu kısmı hicbir zaman beni ilgilendirmedi aslında, kendileri de sıkıntı icinde ama maddi acıdan sıkıldıklarında eşimi ararlardı hatta akrabaları eşime ailesine yardım etmesi icin laf da soyledi. Biz kirada zaten zor gecinirken bunlar sinirime dokundu.
Her neyse daha sonra kira odemekte zorlandık ve belki de hayatımızın hatasını yapıp eşimin ailesinin apartmanına taşındık. İşler daha kotuye gitti.Eşimin ailesi gelenekci, ben de tam tersiyim.Eşim de ailesi de geniş ailelerde yetişmişler ama ben hep cekirdek aile ortamıı biliyorum ve buna gore yetiştim.Ablam da ben de her zaman kendi kendine yeten insanlar olduk ama eşim babası olmadan pek bir iş yapmaz, her şeyi babasına danışır,ona gore hareket eder ama ben onların istediği gibi surekli peşlerine hizmet eden biri olmadım hic, sık sık yanlarına gitmem kendi evimde yalnız takılırım, hep mesafeliyimdir. Bir donem bir sıkıntıdan dolayı aynı evde yaşadık,cok laf soylediler,kulaklarımı tıkayıp bildiğimi yapmaya devam ettim ama saygısızlık da etmedim hicbir zaman.
Eşime maddi manevi sıkıntılarını cok anlatırlar. Eşim de gelir evde anneme babama yardım edemiyorum diye kara kara duşunurdu ben de uzulurdum ama boyle yapmalarının normal olmadığını, kendi ailesi olduğunu hep soylerdim.
Şu ara anlatamayacağım farklı bir olaydan dolayı bir sorunumuz var ve eşimin psikolojisi cok bozuk,benle ailesi arasında kalmış gibi hissediyormuş. Ne kadar bunun 'ailesini atmak veya onları yok saymak' olmadığını,onceliğin bizim mutluluğumuz olması gerektiğini soylesem de uzuluyor ki ortada aslında tercihlik bir mesele bile yok. Ben de şu 3 senedir icimde biriktirdiklerimi duşununce yavaş yavaş cokuntu yaşamaya başladığımı seziyorum. Aslında eşim de ailesi de ozlerinde kesinlikle kotu insanlar değil. Belki de hala evli olduğuna alışamamıştır hepsi ama şu gunlerde eşime nasıl destek olacağımı, onu nasıl rahatlatacağımı bilmiyorum
