Eşimle 7 bucuk yıl flortten sonra evlendik. Kimseden destek almadan. Gorevi gereği evlendikten sonra 1.5 yıl ayrı yaşadık. Kopuşlar o zaman başladı aslında ama toparladık bir şekil. Sonra oğlum duştu karnıma. Hamilelikle bizim kabuslar başladı. Aslında ne kadar bencil bir adamla evli olduğumu o zaman anladım. Cok zor bir hamilelik gecirdim, yatarak ve erken doğum oldu zaten. O donem beni ailemin yanına bırakıp hep ailesine gitmek istedi ben sancı cekerken. Aileme kulp buldu, titiz olmadıklarından tutun, yemek yeme şekillerine kadar eleştirdi. Surekli yatmak durumunda olduğumdan annem bana baktı ailemin evinde, bu huylarını da o zaman gordum. Şuan evliliğin 4. yılını bitiriyoruz. Ailesi problemli annesi ve babasının ilişkisi yok gibi. Adam cimri eve para bırakmaz, karıyla kızla gezer. Kayınvalide her şeyi bilir, surekli onu takip halinde ama caresizlikten boşanamayan biri. Ama onun da kalbi kotu. Oğlunun evliliği umurunda değil. Eşimden kocasının yapması gerekenleri bekliyor. 3 ay oncesine kadar goruşuyordum. Artık goruşmek istemiyorum ve goruşmuyorum onlarla. Cok uzun olur o yuzden o kısıma değinmek istemiyorum. Sadece gururumu cok kırdıklarını ve beni oturduğum apartmana rezil ettiklerini soyleyebilirim.
Haklı olduğumu bildiği, coğu zaman haklı olduğumu dile getirdiği halde surekli goruşmem icin beni zorluyor, cocuk gibi surekli konuyu onume getiriyor. Keşke tek sorun bu olsa, surekli soylenme halinde bir yapısı var. Oğlumla ilgili konularda emir vermeye bayılıyor. Ornek verecek olursam, hadi git oğlanı uyut, mamasını yap, altını kirletti temizle. He derseniz o hic mi yapmıyor, yapıyor hepsini de ama o cenesi hic susmuyor ya. Ben hep hazırolda olayım, elimden supurge eksik olmasın, ev duzenli olsun, ev dort dortluk olsun oğlana bakılsın he tabi kadınlık asla eksik olmamalı. Eve haftada bir yardımcı geliyor. Ama cocukla o duzeni kuramıyorum, koltuk tepelerinde gezen, her şeyi dağıtan yaramaz bir oğlum var. Yani adam beni hem ailesinden yana eziyor, hem de psikolojik şiddet uyguluyor.
Son konu ise hafta sonu misafir geldi. Her yer kırıntı olmuş cocuklar sebebiyle. Pazar sabahı kalkmış, evi supurecekmiş. Oğlanın mamasını yap dedi yine, ben annesi değilim cocuğun acıkmış olacağını duşunemiyorum tabi! Ama ses etmedim gittim yaptım. Bu sıra ev supuruyor. Oğlum da supurge sesini duysun başından ayrılmaz, mamayı yaptım tezgaha koyup balkona cıktım. Supurge bitsin, yediririm dedim. Birden bir gurultu balkonun camını yumrukluyor gum gum. O iş yaparken ben nasıl otururmuşum? Ve ben gece sayısız kez oğlan icin kalktım. 17 aydır da boyleyim. Bir dakika dinlenmeye hakkım yok. Bu olanlar olurken de saat 10 buarada. Sonrası konuşmuyoruz. Ve pazar akşamından beri salonda yatıyor. Haklı olan benken gorduğum muamele? Annesine gitmek de istedi o sabah yine beni yokladı gitmek istemediğimi oğlumla kendisinin gidebileceğini soyledim. Muhtemelen onun acısını cıkarıyor.
Huzur yok, cinsellik bitti gibi bir şey. Cok mutsuzum. Nereye kadar dayanacağım bilmiyorum. İc dokuş gibi işte. Canım acıyor.
Edit:
Herkesi tek tek alıntılayamıyorum. İşteyim bir yandan da calışıyorum. Once biraz oğlumla ilgili sorulara cevap vererek bahsedeyim. Oğlumun buyuyen beşiği var. Soktuk onu aynı montessori gibi yerden bir karış yukseklikte oradan duşmesi mumkun değil. Ama yatıramıyorum. Yarım saatte bir uyandığını duşunun gidip gelmekten helak oluyorum. Uyuyor odadan cıktığım anda bas bas bağırıyor. Sabah 6 da gidip akşam eve 7 7 bucuk civarı geldiğimden surekli git gele dayanamadım. Yanıma almakta buldum careyi boyle de cok uyanıyor ama en azından yatıp kalkmıyorum. Eşimle ayrı yatmıyoruz birlikte yatıyoruz 3muz. Benimle kuseli yani 3 gundur ayrı yatıyor. İnek sutu alerjisi ve bir kac şeye daha alerjisi var oğlumun. Formul mama, inek sutu veremiyorum. Biberon tutmuyor, keci sutlu mama vermeyi denedim kabul etmedi. akşam eve gelince de yapışık geziyoruz, kendime ayırabildiğim hic vaktim yok. Bu durum da beni cok bunaltıyor haliyle.
Eşimin ailesine gelince. Ufak olarak bahsedeyim. Kız kardeşi eşimin problemli. Damak yarıklığı ve cene kemiği bozukluğundan bir cok defa ameliyat olmuş. Şuan 21 yaşında, bu yaşa dek hastalıklarından dolayı her dediği yapılmış, poh pohlanmış. Ailesinde yaptığı her terbiyesizlik tolere edilmiş. Benden de bu bekleniyor. Bana laflar soyluyor, abisiyle kusup bana da kusuyor. Abisiyle barışıp benimle konuşmamaya devam ediyor. Yine bir boyle laf soyleme sonrası kayınvalideme bakıp artık ona karşı iyi olmak istemediğimi, benim kızı değil gelini olacağımı bundan sonra, cunku kızı olsaydım adil olacağını soyledim. Bu lafı soylemem uzerine eşimin ablası benim evimde uzerime yurudu, eşim ayırdı ve anneme nasıl oyle laf soylersin diyerek valizini toplamaya kalkıp, benden boşanacağını soyledi. kayınvalidem evime aldığı cer cop ne varsa yiyecek toplayıp gitti. Ben de babamı aradım beni gelip almasını soyledim. Duymadığım laf kalmadı. Bu sebeple goruşmuyorum onlarla. Eşim babamın evine geldi sonra ağladı zırladı benim elimde değil kardeşim problemli dedi. Uzak duracağız dedi eve dondum. Ama barış diye baskı yapıyor şimdi de.
Buarada bebeği de eşim cok istedi. Onun baskılarına dayanamayıp ben de istedim sonrasında. Ben oğlumu cok seviyorum onun icin olurum ama sanırım anneliği beceremiyorum. Hamileliğim yatarak gecti. Aylarca dışarı cıkamadım kaybetme korkusuyla yaşadım. Oğlum doğdu kuvez yolu gozledim, aylarca diyet yaptım ac kaldım o iyi olsun diye. Şimdi emzirebilmek icin uyuyamıyorum. Ama beni anlayan kimse yok. Hep bir yetersizlik hissi. Cok mutsuzum ben. Bazen diyorum ki şu dunyada boşa nefes alıyorum. Ama oğlum hicbir yere sığamaz ki yaramaz diye itelerler
Dur durak bilmeyen cok hareketli bir cocuk. Ama cok da akıllı ve becerikli. İyi ki var...