Iyi geceler kk. Yaklasik 3 4 saattir sakinlesemiyorum. Esimle basit bir konudan tartistik. Sunu anladim ki, kimse icin fedakarlik yapmayacaksin, bir lafi bir insana bir kez soyleyeceksin, kimsenin yaralarini sarmayacaksin. Esimin ailesine ve esime ne kadar verici olduysam o kadar kalp kırıklığı yasadim. Orda burda biz cok iyiyiz cok merhametliyiz cok vicdanliyiz kotuluk nedir bilmeyiz diyen adamlar benim burda aylarca anami aglatti. Bu evde bana sevgi gosterilmez, saygi gosterilmez, oysa ben gun boyu ayakta esek gibi calisir eve para getiririm, bizim ve onlarin borclari odensin bitsin diye. Kv bir tartisma esnasinda neden mudahele eder, oglunu savunur? Bu evlilik bitse mutlu olacak demek ki. Evde yalnizken sus pus olan kadin esim evdeyken yurek yemis gibi bana laf sokuyor. Ee arkasi saglam. Oğlunun beni savunmayacagini bal gibi de biliyor. Ya ben de bir annenin babanin evladiyim. Bir insana bu kadar eziyet cektirilir mi? Hicbirine hakkimi helal etmiyorum. Maddi manevi cok hakkim var hepsinde. Allaha havale ediyorum ve artik ciddi ciddi bosanmayi dusunuyorum. Cocuk da yok, olmasini da istemiyorum, ki zaten olmuyor. Cok sogudum esimden, bu evde 1 dk bile durmak istemiyorum. Bundan sonra sadece kendim icin yasayacagim, kimsenin gozunun yasina bakmayacagim, aman o kırılır bu uzulur demeyecegim, karsimdakinin aglayacagini da bilsem icimden ne gelirse diyeceğim. Bu dunya kotulerin mutlu oldugu bir dunya olmus. Bu dunyada iyi insanlara yer yok. Icimi doktum, ciddi kararlar aldim, yarin benim icin yepyeni bir gun olacak. Bu yazdiklarim da burda dursun.